Soldout - Forever

Bertus

Drie constanten tot nog toe in de carrière van Soldout: elektronica, de stem van Charlotte Maison en… weinig tot geen weerklank in Vlaanderen. Dat laatste moet veranderen met dit 'Forever'.

Forever

Soldout is een Brussels duo, bestaande uit Charlotte Maison en David Baboulis, dat sinds 2004 de Brusselse en Waalse ether onveilig maakt met elektronische hersenspinsels. Vorig jaar gingen ze een samenwerking aan met de Kortrijkzanen van Goose voor de single Do It Again en eindelijk lijkt ook Vlaanderen oren te hebben naar hun muziek.

Die muziek is in de dertien jaar behoorlijk geëvolueerd. Startend met pure elektroclash, verbreedde het duo constant de horizon. Dat mondt op het vijfde album uit in het toelaten van ook organische elementen zoals een Hammondorgel en een echte drummer. Dat de plaat mee werd geproduceerd door Austra-drummer Maya Postepski en mee werd ingespeeld door Hausse De Racket-drummer Victor Le Masne, zal met dat laatste wel te maken hebben.

Yin en Yang zijn op deze plaat perfect in evenwicht. Het is een echte samenwerking tussen vrouwen (Maison, Postepski, Elsa Grelot en Marta Salogni (the xx, MIA, FKA Twigs)) en mannen (Baboulis, Goose, Le Masne, Darko). En Venus en Mars zijn ook voelbaar in de muziek met de vrouwenstem van Maison die botst met de soms oorlogszuchtige elektronica.

De plaat opent op elegante wijze met Call Me Out dat tegelijk knipoogt naar hiphop en Austra en ook ergens een oosters zen-gevoel heeft. Breaks lijkt, met de elegante stem en de seventieselektronica wel een update van een Jo Lemaire-nummer naar de eenentwintigste eeuw door toevoeging van wat urban elementen.

Verderop blijkt het DNA van deze plaat nog meer te bestaan uit genoemde elementen: vroege elektronica, hiphop, r&b en hedendaagse synthpop. Luister maar naar My Love en de recentste single Forever dat oorspronkelijk China heette en inderdaad wat oosterse klanken herbergt, net als de opener.

Soms maakt Soldout zich echt los van de discotheekmuur om zich vol op de dansvloer te smijten. Do It Again, de samenwerking met Goose is daarvan een voorbeeld, maar nog dieper in het nachtleven gaat het hypnotiserende Fake en het sinistere Opression die, zelfs zonder spookjes of bollen, alle kleuren met elkaar vermengen.

Soldout lijkt zich op deze plaat niets aan te trekken van genres en stijlen, klinkt net daardoor hedendaagser en internationaler dan ooit en blijft zo goed als de volledige plaatduur boeien. Hoog tijd om deze band ook live eens te checken. Daarvoor moet je voorlopig nog altijd richting Brussel of verder. Behalve op 26 mei; dan speelt Soldout in de Charlatan te Gent.

12 maart 2017
Marc Alenus