Solar Project - Utopia

New Music - Green Tree

Met vier studioalbums in evenveel jaren is Solar Project één van de meest productieve symfogroepen du jour. Bovendien staat die indrukwekkende output de kwaliteit bepaald niet in de weg. Thematisch ligt deze ‘Utopia’ in het verlengde van voorganger ‘Paranoia’ (2016). Muzikaal heeft men gekozen voor drie langere stukken. En die keuze pakt erg goed uit.

 

Het vier delen beslaande kwartier Utopia start met Keith Emersonachtige loopjes van hoofdman Robert Valet, maar als gitarist Peter Verhoeven zijn eerste licks de wereld instuurt, wordt de Pink Floyd-invloed opnieuw dominant. Het zijn overigens de trage delen die dankzij Verhoevens Gilmouriaanse sensibiliteit transcenderen. Valets hammondorgel zorgt voor een minder gepolijste keerzijde. Zo wordt dit een strijd tussen middelpuntvliedende krachten die elkaar tegenwerken, met Sandra Baetzels lyrische sax als balancerend middelpunt.

Tekstueel lijkt Utopia Part 1 op het eerste gezicht een wedstrijdje "Hoeveel Engelse woorden op -y ken ik"? Gelukkig wordt Holger vom Bruch perfect gecounterd door Baetzels tegenstem. In Utopia Part 4 worden pertinente maar voorspelbare vragen over onze wereld retorisch geformuleerd. De subtekst ligt voor de hand: wat maken we er toch weer een zootje van.

Spacy synthesizers en tribale percussie zuigen je met een trekstraal in Eden – 16Q. Het duurt even voor de lucide hoofdmelodie zich aankondigt. Hieruit groeit een zichtbare reflectie op de verloren kansen van de mensheid, zonder oplossingen aan te reiken – hier volgt de groep duidelijk een postmoderne levensbeschouwing.  

Het enige "antwoord" is het vijfdelige Dystopia dat met zijn stuwende ritmes onomkeerbaar richting apocalyps lijkt te denderen. De band breekt hier uit haar Floydiaanse sjabloon en strooit driftig muzikale stijlbloempjes rond. Drieëntwintig minuten lang vraagt men zich af waar het toch verkeerd gelopen is. Of zijn we gewoon paranoïde geworden? Toch laat Solar Project zich niet wegzetten als beschavingspessimisten, ondanks zanger vom Bruchs onverminderd donkere timbre. De afsluitende woorden zijn een oproep in deze Trumpiaanse tijden: “The dignity of man is inviolable / To respect and protect it shall be / The duty of all public authority”.

Misschien daarom de minder neerslachtige albumtitel ‘Utopia’, ofschoon Dystopia alleen al door zijn lengte domineert. Hoe dan ook is dit elfde album een waardige opvolger voor ‘Here I Am’ en ‘Paranoia’. Muzikaal zit het zo goed in elkaar dat Pink Floyd-adepten tot blinde aanschaf kunnen overgaan.