Soko - I Thought I Was An Alien

Warner Bros Records

Stéphanie Sokolinski leeft! Nee, we hebben het hier niet over een of andere Russische, maar over de Franse singer-songwriter SoKo. U kent haar nog wel van de vertederende manier waarop ze “I’ll kiel her” zong, zo’n viertal jaar geleden. Wat er daarna met haar gebeurd was, vroegen ook wij ons af. Zeker nadat ze in 2010 muzikale zelfmoord had gepleegd op haar MySpace met de woorden ‘SoKo is dead’. Is ‘I Thought I Was An Alien’ het debuutalbum van een feniks die uit de as herrijst, of had ze het er dan toch beter bij gelaten?

Opener I Just Want To Make It New With You draagt alvast de titel van een nummer die de intentie heeft om met een schone lei te beginnen. Jammer genoeg klinkt het muzikaal niet even overtuigend: een lage, vaag klinkende baslijn aangevuld met wat gitaargepluk en een fragiele stem. “You will discover me through my songs / And you will start to think I’m boring,” zingt Sokolinski op die herkenbare manier van haar. Vroeger kwam ze er nog mee weg, met wat charmantdoenerij en nonchalant gezang, maar na slechts enkele minuten begint het ons toch eerder – zoals ze zelf voorspelde – te vervelen.

Misschien doet titelsong I Thought I Was An Alien beter. De intro klinkt alvast stukken interessanter en ook qua aaibaarheidsfactor scoort dit redelijk hoog. Engelse teksten op een goede manier leren uitspreken blijkt nog altijd een probleem, dat wel. Wanneer ze bij opvolger People Always Look Better In The Sun – Part One er enkele orgeltjes en gitaren tegenaan smijt, gaat het geheel helaas wel weer de rommelige kant op. Tot nu toe mankeert het SoKo wat aan samenhangende melodieën en originaliteit. Less is more is een uitdrukking die deze Française duidelijk niet meer zo goed afgaat.

First Love Never Die geeft de eerste hoopvolle tekenen van een vreugdevol nummer en verrast wél aangenaam. De plotse versnelling in het ritme – eureka! – en de ondersteunende drum trekken alles wat open, en dat is geen overbodige luxe halverwege de plaat die wat in een zwart gat leek te vallen. Ook No More Home, No More Love en We Might Be Dead Tomorrow bekoren. Twee stemmen, strijkers en een lieflijk deuntje: al deze ingrediënten zijn aanwezig en zorgen ervoor dat de depressieve sfeer plaatsmaakt voor een luchtige ambiance die soms wat doet denken aan Mumford & Sons en Laura Marling.

Het lijkt de goede kant op te gaan, maar toch hervalt de rest van de plaat weer in een sluimerende tristesse van jewelste. Zelfs een nummer getiteld Happy Hippie Birthday klinkt eerder als een dodenmars dan als een verjaardagswens. Ergens onderweg is SoKo al haar vitaliteit en charme verloren. En dan zijn vijftien nummers met slechts sporadisch een hoogtepunt net iets te veel om te kunnen blijven boeien. Volgende keer beter?