Sohnarr - Coral Dusk
Pias Records
“Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen / zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht.”
Deze eerste regels van het gedicht van Rutger Kopland, dat je zeker zal herkennen als één van de terugkerende elementen in de fictiereeks GR5, die onlangs op televisie liep, is helemaal toepasselijk op Patricia Vanneste aka Sohnarr. Toen ze twee jaar geleden besloot Balthazar te verlaten, begon voor haar een zoektocht naar een antwoord op een onbestemde roeping. Na het uitproberen van enkele locaties en verschillende manieren om door middel van muziek op te roepen wat er in haar zat, kwam ze erachter dat het concept van de natuur een cruciale rol zou spelen.
Ze moest en zou ver weg zijn van alles wat een menselijke eigenschap had. Ze wou elke afleiding uitsluiten en dus leek weggaan de enige manier om haar eigen zelfbewustzijn af te leggen en zo de essentie te vinden van waaruit de muziek zou bloeien. Onmiddellijk volgde ook het besef dat ze zichzelf moest achterlaten om uitdrukking te geven aan datgene waar woorden eerder faalden. Gewapend met enkel een viool, een microfoon, een laptop en een paar stevige stappers, reisde Patricia in haar eentje door de herfstkleurige landschappen van Zweden en Noorwegen. Ze zocht de meest afgelegen plekken op die ze kon vinden om daar te bevallen van ‘Coral Dusk’.
De songs op het album staan niet in volgorde van ontstaan, waardoor het soms moeilijk is om de evolutie te reconstrueren waardoor de muzikante is gegaan. Toch is het duidelijk dat in songs als recente single Radar en het korte The Road Vanneste nog niet helemaal afstand van zichzelf nam. Die tracks ademen nog niet de desolaatheid uit die tracks als opener Östmark of het eerder vrijgegeven The Mermaids Of Bergsjøn zo kenmerkt. Daarin waan je jezelf als vanzelf op verlaten plateau’s waar enkel stugge struiken als die van "blåbär" groeien, allerlei mossen de rotsen tooien in vreemde kleuren, de meren zwart water lijken te bevatten en roofvogels met gespreide vleugels boven je hoofd cirkelen, als hopen ze dat je weldra in elkaar zal zakken.
De arrangementen zijn even kaal als het landschap waardoor Vanneste zwierf en even ijl als de lucht die ze op de Scandinavische hoogtes inademde. Af en toe wat piano of elektronica is het enige wat de viool en (soms) de stem omringen, maar door die viool telkens een nieuwe klank te geven, is er toch geen ruimte voor verveling.
Verwacht geen zwierige, luisterrijke strijkers à la Hooverphonic. Vanneste laat de viool krassen en piepen; soms trekt ze aan de snaren met korte plukken; soms laat ze ze zachtjes wenen om dan weer uit te halen alsof ze een oude Roma op de hoek van de winkelstraat is. In het tien minuten lange Melomania doet ze het zelfs allemaal.
‘Coral Dusk’ is Duystermuziek après la lettre, een sfeervolle trip naar de kern van een artiest, naar de uiterste grenzen van diens innerlijke wereld, een blijvende getuigenis van een zelfgekozen quarantaine. Het is kunst.