Société Anonyme - Société Anonyme
Eigen beheer
Het was even wachten op het full albumdebuut van het achtkoppige Société Anonyme maar het resultaat, een album vol uptempo popgrooves en vrachtladingen oldskool soul, funk en blues, is meer dan verdienstelijk.
Société Anonyme timmert al enkele jaren aan de weg. Single Luvsong uit de debuutep (2009) mocht op veel aandacht rekenen en zorgde ervoor dat de groep in het livecircuit terecht kwam. Gaandeweg werden er veranderingen doorgevoerd: frontman Nathan Ambach, zoon van niemand minder dan Boogie Boy, werd binnengehaald en producer Nicolas Rombauts (Dez Mona, Matt Watts) werd gerecruteerd om de opnames in goede banen te leiden.
Betrachting was, naar eigen zeggen, om een leemte in het Belgische muzieklandschap op te vullen. De bende, met frontman N8N Ambach voorop, is stapelzot van oude legendes als Al Green, Stevie Wonder en soulbrother Marvin Gaye en artiesten als Jamie Lidell of Anderson.Paak. Al die invloeden sijpelen onmiskenbaar binnen in het heropgefriste groepsgeluid.
Wat meteen opvalt, is de opgewekte toon van het album. Er straalt hoopvol optimisme vanuit en dat kan in deze donkere tijden alleen maar deugd doen. Producer Rombouts kreeg de opdracht om in Studio Caprola een zo live mogelijk klinkend album op te nemen, terwijl voor de vocals van Nathan een studio in Kaapstad geboekt werd; allemaal met de intentie om Société Anonyme nieuw leven in te blazen en gelijk een volledig nieuw hoofdstuk aan te vatten.
Opener No One Wins The War wekt de interesse met fijne blazerspartijen, een funky pianomelodie en een lichte, bluesy zang; kwiek, monter en opgewekt met een zekere feelgoodfactor. Huidige single Never Going Back doet eveneens zijn voordeel met blazers, al zijn het vooral het stemmige gitaarriffje en de zang van Ambach die de aandacht stelen; een fun nummertje zoals er wel meer op dit album te vinden zijn.
Met Marvel Man Lover gaat de groep voor een soulballad waarmee pakweg José James wel weg zou weten. Iets radiovriendelijker materiaal is Don't Look Back. Tijdens het door reggae en funk geïnspireerde Danger Zone freewheelt Ambach, terwijl Reasons To Leave veel luchtiger is. Het aardige Soul Gypsy tracht wat variatie aan te brengen, maar slaagt jammer genoeg niet in dat doel.
De achilleshiel van dit album zijn de strakke, compacte songs die in de warm klinkende productie goed in het oor liggen, maar soms net iets te zuiver op de graat aanvoelen. Ambach zingt goed en ook gitarist Mathias Onzia, Bens Bervoets op keys, bassist Larsen Bervoets en drummer Yvan Vannistelrooy doen hun best, maar nergens heb je de indruk dat de boel openbreekt of naar een climax wordt toegewerkt. Dat leidt tot een iets te egaal album waarin het moeilijk is om hoogte- of dieptepunten aan te duiden.