Snapped Ankles - Stunning Luxury

Leaf

Er is een voordeel aan deze donkere Brexit-tijden: punk, postpunk, krautrock en new wave zijn helemaal terug. Acts als Fontaines D.C., Shame, Idles, Sleaford Mods, Farai en andere uiten hun ongenoegen op een spannende, muzikale manier. En dan heb je Snapped Ankles nog niet gehoord.

Twee jaar geleden bracht Snapped Ankles debuutplaat ‘Come Play The Trees’ uit, na al een tijd te werken aan een dolle livereputatie. De band zag zichzelf eerder als een live preformance-act dan als een traditionele groep, doste zich graag uit in vreemde, exotische kostuums en bouwde de eigen synths waarmee ze repetitieve, maar opzwepende elektronisch postpunk en krautrock brachten.

Ondertussen heeft het collectief zich vermomd in een soort van vastgoedmakelaars of projectontwikkelaars die niet langer bomen knuffelen, maar wel het kapitalisme omarmen. Dat is maar schijn natuurlijk. De onberispelijke pakken moeten de bandleden toelaten te infiltreren in de chique huizen van corrupte bankiers en groot-industriëlen om ze aan te vallen met een grootstedelijke energie die even overweldigend is als die van het oerwoud waarin de band zich eerst leek op te houden.

Petrisound (Moving Out), de opener is meteen een bijtende tirade over gentrificatie. En dat de heren goed weten hoe je dat best aanpakt, bewijzen ze in hoogtepunt Three Steps To A Development dat aftrapt als iets van wijlen TC Matic, maar evengoed beats bevat die van Fedde Le Grand hadden kunnen komen en we ontwaren er ook invloeden van Jah Wobble en Pere Ubu in.

Tailpipe brengt Throbbing Gristle terug in herinnering en de vroege The Pop Group is ook nooit ver weg, terwijl Skirmish In The Suburbs iets weg heeft van Orbital waarin de mixer werd gezet en het zou ons verwonderen mochten er zich een paar fans van Clinic tussen de leden bevinden.

Je merkt het: je komt oren tekort voor deze waanzinnige audiotrip en het leuke is dat de beste songs achteraan staan waardoor de opwinding die je voelt bij beluistering alsmaar toeneemt. Drink And Glide ken je misschien van de singleversie. Het is het soort song dat zou kunnen uitgroeien tot een new wave-classic: repetitief waar het moet, voortgedreven door jakkerende drums en met een paar zinnen die makkelijk mee te brullen zijn. Heerlijk!

Om af te sluiten, is er het spacy Dream And Formaldehyde, dat klinkt alsof Peter Murphy van Bauhaus een koortsdroom op muziek zette na een avondje stappen in Berlijn. Stilaan komen je zintuigen terug tot zichzelf na deze rollercoaster van een plaat.

Om Snapped Ankles live te zien, moet je voorlopig tot in Charleroi. Op 22 juni speelt het collectief daar in Le Vecteur samen met Cocaïne Piss en Paddy Steer. Citytripje naar le Pays Noir, schat?