Smashing Pumpkins - Aghori Mhori Mei
Mattan Records
Op één of andere manier vielen Smashing Pumpkins in ongenade bij een deel van het grote publiek na de fabuleuze dubbelaar ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’ (voor anderen gebeurde dat pas na gothic opvolger ‘Adore’). Misschien omdat extravagante frontman Billy Corgan zich toen zelf als eerste van het publiek afkeerde? Met de lopende 'Best Of 90s Hits'-toernee, drie originele bandleden in de bezetting én een opvallend toegankelijke en vrolijke band, reiken de Pumpkins het publiek in elk geval duidelijk weer de hand.
Het is velen ontgaan, maar nadat ze in 2012 zijn levensadem hervonden met de prima (maar miskende) plaat ‘Oceania’, is de band regelmatig nieuw werk blijven afleveren. We hebben de drie platen lange “rockopera” ‘ATUM’ nog niet volledig verteerd, of anderhalf jaar later ligt alweer nieuw werk klaar: ‘Aghori Mhori Mei’.
We gaan u alvast sussen. Ondanks weer zo'n gekke titel en het fantastische, abstracte en stilistische artwork is dit GEEN - we herhalen - GEEN complexe plaat. Met de teruggekeerde drummer Jimmy Chamberlin en gitarist James Iha in de rangen, gaat het op dit nieuwe album tien stevige songs lang om plezier. In een moddervette jarennegentiggitaarsound verpakt dan. Of in Corgans woorden: "It's very much a rock, guitar record, old school", en: "Old school fans will be happy, for once."
Dus jà, deze Smashing Pumpkins-plaat is wat ons betreft wel (weer) een schot in de roos, vanaf de akoestische, bluesy intro, die opener en meteen de langste song Edin aanvoert, tot de theatrale strijkers waarmee de tranentrekkende pianoballade Murnau afsluit. En ja, het album begint met een knaller van jewelste om halfweg ietwat complexer te worden, maar wij zijn daar niet vies van. Meer nog: Edin had met de hakkende metalstructuren en zweverige gitaarpassages zelfs op een album van Tool kunnen staan. De song verdient het in elk geval om op een even luid volume afgespeeld te worden.
Dat geldt ook voor de eveneens dik boven de zes minuten afklokkende opvolger Pentagrams, met zijn gelaagde en zweverige gitaarmuur en heavy metal gitaarsolo (“Love never dies […] Love I”), of voor de stevige metalriff en rollende drumroffels van Sicarus, een smeekbede aan de Indische godin van de dood Kali (“Kali, let's touch beyonds with us / At love, at last / Kali of dawn / Satnam shri ram.”). Maar we zijn ervan overtuigd dat u samen met ons nog het meest enthousiast zal worden van het heerlijk rammende War Dreams Of Itself, want dat is Pumpkins full force.
Is het dan weer allemaal rozengeur en maneschijn op deze nieuwe plaat? Natuurlijk niet. Van het softe en overdreven theatrale Pentecost krullen sowieso onze tenen. Dan liever de al even softe, narratieve, bluesy ballade Who Goes There, hoewel de heren ook hier weer iets te veel durven te zweven. Smashing Pumpkins behoeven immers geen synthesizers. Punt. Verder missen we, op die knallende opener na, ook echte “blijvers”. Liedjes die niet te veel rond de eigen structuur kronkelen, en waarvan de teksten geen abstracte verhalen vormen voor literaire genieën. Of een verwijzing aan één of andere Indische legende of godheid.
Oh ja, Smashing Pumpkins releaseten ‘Aghori Mhori Mei’ zonder aankondiging, zonder boe of ba, en zonder voorafgaandelijke single. Gewoon integraal online en over enkele maanden ook fysiek. Met bewust het opzet de brede luisteraar een algemeen oordeel te laten vellen. Dat van ons is dus alvast zeker positief. Nu jullie.