Slaves - Are You Satisfied?

Virgin Records

Wat is dat toch met muzikale duo’s die meer lawaai maken dan een voltallige band? Next up: Slaves. Twee dwarsliggers uit Kent die op het eerste gehoor erg kwaad zijn, maar eigenlijk vooral teleurgesteld zijn in hun stad. “Cheer up London, It’s not that bad”!

Ze beuken. Ze grommen. Ze breken door. Wie af en toe een NME in handen krijgt, kan er tegenwoordig niet meer omheen: Slaves is Groot-Brittannië aan het inpakken, door elkaar aan het rammelen en in de dichtstbijzijnde gracht aan het dumpen. Foto’s van hun recente optredens gaan meestal gepaard met zwetende lichamen, gescheurde kleren en rood aangelopen tronies. De grijns van zanger en rechtopstaande drummer Isaac Holman scheurt bijna zijn mondholte open en gitarist Laurie Vincent heeft bijna geen plaats meer op zijn armen om nog een tattoo bij te zetten. Het weergaloze succes doet het duo glinsteren.

Maar live zijn ze dan ook echt wel indrukwekkend. Tijdens ‘Later… with Jools Holland’ mochten ze het publiek terug wakker schreeuwen nadat Sam Smith Stay With Me was komen fluisteren. En wakker waren ze. Nu komt dan eindelijk hun major labeldebuut uit en blijken ze ook nog iets serieus te vertellen te hebben. Ze willen alle jonge twintigers van hun luie reet doen komen en hen iets laten doen met hun leven. Ze willen meer persoonlijkheid. Ze willen hartstocht. Ze willen eigenlijk gewoon herrie schoppen.

Dat Sleaford Mods het duo maar een stelletje “wankers” vindt hoeft je niet te verbazen. Ze herkennen gewoon zichzelf in hen, maar dan luidruchtiger. En ze zijn ook redelijk direct: “Put another 0 in your pay check / are you done digging your grave yet?”, tijdens Cheer Up London. Of “You are not stuck in traffic / you are traffic…Move!”, tijdens Do Something. En dat allemaal met roestig snerpende gitaarrifs op de achtergrond en marcheerdrums waarbij de voeten gezwind mee oprukken.

De vraag die zich constant stelt bij een duo: kunnen ze het, dertien nummers lang in dit geval, boeiend houden met slechts twee instrumenten? Op het randje, maar ze behouden het evenwicht wonderwel. Vincent prikkelt de nummers vaak met spannend achtergrondgezang. De refreinen zijn meestal echt Brits meebrulmateriaal en ze halen zelfs een akoestische gitaar van onder het stof op de titeltrack. Genoeg afwisseling en variatie dus voor een debuut dat rinkelt en klettert alsof alle ramen in de buurt worden ingegooid.

Slaves zijn bombastisch met zijn tweetjes. Ze hebben cadans; ze hebben branie; ze hebben nijdigheid als bloed door hun aderen lopen. Ze staan op Pukkelpop deze zomer. Kom achteraf niet klagen als je de prut uit je ogen geslagen werd. "Hey, watch out for those kids / They'll tear you apart!"

Slaves spelen zaterdag 22 augustus op Pukkelpop, en doen dat nog eens dunnetjes over in de Trix op maandag 9 november.