Skids - Burning Cities
Not Bad Records
Een kleine drie jaar, meer heeft de Schotse seventiespunkband The Skids het niet uitgezongen. Toch goed voor vier studioplaten. Vorige zomer begon het viertal – weliswaar zonder zanger van het eerste uur Stuart “Big Country” Adamson - voorbereidingen te treffen voor het veertigjarig bestaan van het debuut met enkele optredens. Het virus sloeg weer toe en de heren kropen na vier decennia opnieuw de studio in; met ‘Burning Cities’ als gevolg.
Het postpunkcombo The Skids was eind jaren zeventig al niet vies van een veeg synthesizer die hun baanbrekende postpunk wat extra “punch” moest geven; iets wat door John Peel niet onopgemerkt bleef. Het hoeft dus niet te verrassen dat ook ‘Burning Cities’ niet enkel een paar handen vol stevige gitaarsongs met politieke protestteksten bevat, maar ook productietechnisch een stevige rijkdom aan effecten en samples bevat. Welkom, producer Youth (Killing Joke, The Verve, Jesus And The Mary Chain).
Desalniettemin moet je ver weg stappen van de muziek van de energieke atmosfeermakers van weleer en het nog steeds relevante debuut ‘Scared To Dance’ of de nog meer legendarische ep’s die eraan vooraf gingen. In feite krijg je hier een mengelmoes van postpunk, wave en hedendaagse (stadion)rock; een stukje Big Country, Skids en Youth tezamen. Wat wil zeggen dat een industrieel getinte elektrotrack als Subbotnik stevig kan bonken en razen, dat de opener This Is Our World een vlotte wavepopsong is en dat dit album afsluit met een haast sacrale mantra met oprechte samenzang, Desert Dust.
Die brede diversiteit neemt niet weg dat de dertien liedjes op deze schijf netjes weghappen en dat boodschappen over vluchtelingenproblematiek (Refugee) of terrorisme en godsdienstoorlogen (titeltrack Burning Cities) als zoete koek doorgeslikt worden. Dat laatste trouwens letterlijk, met zijn wat overbodige “ooh ooh”-achtergrondzang. Bewust met wat reverb op de stem, om de nodige afstand te creëren die door vol galmende gitaren kan opgevuld worden, wat in het geval van Refugee tot een soort van in LSD gedrenkte ambientdub leidt.
Gaan The Skids hiermee de wereld opnieuw veroveren? In geen geval. Gaan de senioren opnieuw hits scoren? Zeker niet. Maar Wie zich de moeite loont om de band opnieuw live te gaan zien, kan enkel maar genieten van een fraaie combinatie van nooit uitgedoofde kracht en vernieuwde energie. En als je dan ook nog deze plaat meeneemt nadien, ga je zeker niet bekocht huiswaarts.