Skid Row - The Gang's All Here
V2
Hail Hail lords of hard rock and heavy metal. Your king is resurrected! Terwijl de originele eighties-Skid Row-zanger Sebastien Bach al jaren probeert zich terug in te werken en de inmiddels onverwacht overleden glamcowboy Johnny Soninger ook aan kant werd gezet, bleef de band liever even half onthoofd voortpruttelen. Maar met H.E.A.T-frontman Erik Grönwall werd deze zesde volwaardige Skid Row-plaat eindelijk volledig afgewerkt. En laat één ding duidelijk zijn: 'The Gang’s All Here'!
Dit is een knaller van een plaat! Voila. Tien songs op rij, niet één mager moment. En het is zoals het hoort. Met songs vol kracht en melodie, waarin gitaren natuurlijk gieren en zangpartijen krijsen, maar waarin ook de bas van Rachel Bolan mag slappen, grooven, inzetten en onderbreken en het drumwerk van Rob Hammersmith mooi en volledig uitgetuned is. Grammy-producer Nick Raskulinecz (Rush, Alestorm, Alice In Chains) heeft de band naar eigen zeggen tot de limiet gepusht en duidelijk zijn stempel op ‘The Gang’s All Here’ gedrukt.
“Allright, allright, the gang’s all here tonight”, gooit Grönwall al snel in de lucht. Zonder twijfel met de meest felle stem van heavy metalland. Met hoge noten vol kracht en energie.Kijk naar die hoes, een duidelijker statement krijg je niet.
En toch moet je niet enkel denken aan jankende, vingervlugge Gibson Flying V-solo’s of voor een normaal mens onbereikbaar vibrerende zangpartijen. Het toverwoord is balans. Dit in de vorm van instrumentale grootspraak (de gigantische headbangriff van single Time Bomb) versus finesse. In de vorm van hoge frontzang, harmonieuze nazang of singalongrefreinen. In de vorm van hoog, vingervlug snaarwerk versus stevige, zware grooves. In de vorm van speed-up-songs versus de klassieke slow ballad (zeven slepende minuten in het opbouwende October’s Song).
Zoals je van Skid Row mag verwachten, zijn dit stuk voor stuk heavy metal-knallers waarin melodieus gemak, technisch vernuft en eerder tekstuele eenvoud je rond de oren vliegen. Gewoon om lekker mee te brullen, feesten en genieten. “Does everybody know / Where we gonna go / When the lights come on?” Niet te moeilijk doen. These guys wanna rock! Zoals je het in de al even recht-in-je-gezicht-stompende triomfsong Ressurected ook onverbloemd krijgt: “No one can bring us down / Or push us underground / We’ve got the wish you feel / We’re resurrected.” En daar mag Dave “the snake” Sabo de gitaar eens heerlijk hoog na laten soleren!
‘The Gang’s All Here’ klinkt vanaf de eerste collectieve gitaar-drums-aanslag dan ook als een instant classic. Een powerbeest vol vuur en vlam die clichés zonder verpinken inschakelt, maar ook naar een veel hoger niveau tilt. Patat.