SJ Hoffman - Redeeming Grace

Eigen beheer

We benoemden het al in het concertverslag van seamen: er zijn nogal wat laatbloeiers opgestaan in de Vlaamse muziekscene de voorbije jaren. Maar wie geeft daar een fuck om als ze zo goed zijn als Steven Borgerhoff?

Dat hij ooit voor Q-Music werkte, is er (gelukkig wat ons betreft) niet aan te horen. Als SJ Hoffman maakt Borgerhoff muziek die helemaal in ons straatje past: melancholisch, met hints naar Matt Berninger, Curse of Lono en Leif Vollebekk (van wie hij op magistrale wijze Long Blue Night covert, samen met Annelies Tanghe) en hier en daar wat jazzy kruiden.

Voor dat laatste zorgen vooral jazzpianist David Thomaere en drummer Steven Van Gelder (Otto Kintet, And Then Came Fall, Steven Dixon, Hydrogen Sea,...). Aan de warme melancholie droegen Patricia Vanneste (Balthazar, Sohnarr) en hoornspelers Wietse Meys en Jo Hermans bij. Want warm is de plaat zeker, warmer dan de voorganger, coherenter dan debuutplaat ‘The Long Now’ en eigenzinniger dan ‘Waves Holding Time’.

Ze opent met het korte, jazzy Square One en de Valentijnssingle Little Love. Meteen beleeft het album een eerste hoogtepunt, mede dankzij het prachtige snarenwerk van Vanneste. Met Glad We’ve Almost Made It wordt duidelijk dat de piano het leidinggevende instrument wordt van de plaat, dit ten koste van de gitaar, waarmee Hoffman toch nog op de achterkant van de cover prijkt.

Ook Tanghe, die we nog kennen van And Then Came Fall (ook de band van producer Sam Pieter Janssens), heeft een grote inbreng. Meestal op de achtergrond, maar hier treedt ze toch voor het voetlicht. Dat doet ze dus ook in de Vollebekk-cover. Dat dit niet de strafste song van de plaat is, bewijst hoezeer SJ Hofmann op zes jaar tijd evolueerde tot rasecht muzikant.

Ain’t So Hard To Tell, kruipt heel gemakkelijk in je brein om zich daar lekker knus te nestelen. Dit is de perfecte melancholische popsong! Helemaal in evenwicht dankzij de vrouwelijke inbreng op backings en viool en gesmeerd met het warmste koper dat er te vinden is. Vroegere partner in crime Pieter Van Dessel zal goedkeurend geknikt hebben, toen hij het voor het eerst hoorde. Als The National nog eens een voorprogramma zoekt, stuurt Hofmann best dit door als sollicitatie en anders Wrong waarmee liefdesverdriet wordt verwerkt.

En het moois blijft maar komen. Ook Afraid Of What You Might Find, is een heerlijke, zelfs hoopgevende track met weer die piano van Van Gelder in de hoofdrol. Met dat instrument als protagonist, kreeg ook Hold Your Heart  van op debuut ‘The Long Now’ een nieuwe, sprankelende versie. Ze kreeg als ondertitel (Once Again) mee en het mag gezegd: dit is meer dan een opfrisbeurt.

Het meest eigenwijze nummer, maar wel onze favoriet, is de eigenlijke afsluiter Same Old Storm. Veruit de meest jazzy track op de plaat en tegelijk de meest geheimzinnige. Hij fungeerde al als B-kant van Hold Your Heart en liet dan al horen wat er gebeurde als rasmuzikanten zich eens lekker laten gaan!

Met vier albums En een soundtrack op zes jaar tijd heeft SJ Hofmann heel wat ingelopen op DE vaak jongere collega’s. Maar mogen we hopen dat hij nog niet is uitgeschreven en -gespeeld?