Simple Minds - Direction Of The Heart

BMG

We hebben het even voor u uitgeteld. De Schotten die eeuwig Alive And Kicking zullen zijn, zitten inmiddels aan album nummer achttien. En 'Direction Of The Heart’ begint waar het Simple Minds-verhaal vijfenveertig jaar geleden begon: tussen zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill, op een klein kamertje in Glasgow.

Papa Kerr wilde tijdens zijn terminale ziekte dat aanwezige zoon Jim niet gewoon naast zijn bed zat, maar zich ook nuttig maakte en verplichtte hem bijna tot het schrijven van nieuwe muziek. Een prima afleiding. Hoewel het misschien op het eerste gehoor niet opvalt, is ‘Direction Of The Heart’ dus een plaat met veel emotie en ziel. “And if the world stops spinnin’?”, vraagt de charismatische zanger zich in First You Jump af. Het antwoord: “It means no end / it twists and turns back again”. Duidelijk. Herpak jezelf. Bijvoorbeeld met de prachtige echogitaar die dit nummer inzet.

Niet dat de Minds het op deze nieuwe plaat trouwens klein zien, hoor. Je kan natuurlijk niet naast die uit de duizend herkenbare, lichtgalmende stadionsound. En die stevige synthlagen en ritmes ter ondersteuning. Want Simple Minds zijn natuurlijk een band van de wereld. Maar niet noodzakelijk meer van wereldhits. Al zal je ook nu weer moeten toegeven dat je na een luisterbeurt of vier automatisch het merendeel van deze negen songs begint mee te neuriën.

Verwacht dus ook geen grote vernieuwing of verandering. Enkel oerdegelijke liedjes die gemakkelijk wegslikken, maar waarin Jim Kerr ook heerlijk vocaal kan kronkelen en de boodschap in je gezicht smakken. Liedjes waar de gitaar van Burchill een kanjer van een thematische solo kan neerzetten. En verwacht een plaat die van meet af aan aanvangt met glorieuze synths en een pittige digitale elektrobeat, maar waarvan het onderwerp een sombere vergelijking is tussen wijlen pa Kerr en zoon Jim (Vision Thing). Of hoe verleden en heden in elkaar overgaan. Een thema waarvan het nummer Act Of Love misschien nog het meest duidelijke bewijs is: het werd als één van de allereerste demo’s van de band in 1977 weggeschreven en nooit meer opgepikt … tot het nu een pittige elektrobeat-make-over kreeg.

Het album eindigt met een cover van The Call, een Britpopband die in hoogdagen 1983 (ten tijde van ‘New Gold Dream’) als voorprogramma voor Simple Minds tourde. The Walls Came Down was destijds een aanklacht tegen het optrekken van grenzen en muren door Reagan en Thatcher, vier decennia later pijnlijk actueel, wanneer zowel een Amerikaans als een Hongaars premier letterlijk muren en grenzen beginnen op te trekken. Een niet mis te plaatsen afsluiter van deze prima plaat van een band die langzaam richting een halve eeuw de hoogtepunten aan elkaar naait.