Simon Love - Sincerely, S. Love x

Tapete Records

Maak kennis met Simon Love – of zoals hij zich in The Ballad Of Simon Love noemt: Simon Fucking Love – en leer meteen zijn aanstekelijke tweede plaat vol streken en kuren kennen.

Toen we 'Sincerely, S. Love x' (vergeet vooral niet het kusje (x) uit te spreken) voor het eerst hoorden, waren The Kinks het eerste referentiepunt: verleidelijke - maar daarom nog geen simpele - en volwaardige liedjes met strofen en een refrein. Het blijkt dan toch nog te kunnen in 2018.

 

Op zijn website wordt er verwezen naar ELO en Phil Spector. En hoewel we de eerste referentie niet meteen zien zitten, klopt het wel dat er heel wat materieel werd bovengehaald om deze plaat te maken: blazers, strijkers, koortjes en andere toeters en belletjes. Maar het grootse van een Electric Light Orchestra horen we er niet meteen in terug.

 

Wat we wel horen is typisch Engels. Dat geldt dan niet alleen voor de muziek, die ook naar Ray Davies' werk verwijst. Ook de tongue-in-cheek-humor, die in zowat elk nummer werd gestopt, kan enkel maar door een Brit worden gemaakt. De titel van de opener, God Bless The Dick Who Let You Go, zegt wat dat betreft al veel. Dat die teksten niet altijd even geslaagd zijn (het spellen van “I F U C K I N G L O V E YOU” in het gelijknamige nummer, bijvoorbeeld) zul je niemand horen ontkennen. Maar daartegenover staat de ontwapenende openhartigheid van de man.

 

Trouwens, als je een nummer vernoemt naar Joey Ramone, daarbij meteen verwijzend naar 'End Of The Century' van The Ramones (niet toevallig geproducet door – jawel – Phil Spector) en daarin hun “Hey ho, let's go” verstopt, heb je in ons boekje al meteen een streepje voor. Ja, misschien heb je dit al eens eerder gehoord, maar dat neemt niet weg dat Simon Love het hier op een toffe manier opfrist.

 

Britpop is ook al nooit ver weg. Blur en Oasis lijken hier wel te bekvechten wie er de bovenhand krijgt. All This Dicking Around (Is Bringing Me Down) zou best van de hand van een Damon Albarn kunnen zijn. En op Liams frasering lijken we ook al meermaals te stoten, ook al komt Simon Love wat zangcapaciteiten betreft niet in de buurt van de oudste Gallagher-broer.

 

Maar dit blijft een leuke plaat, die na een paar draaibeurten toch aan je ribben blijft kleven. En als het dan toch niets wordt met Simon Love, is hij nog altijd Tennis Fan. En dat kan in Engeland ook al tellen.