Silhouette - Across The Rubicon
Progress Records
Hoe slaagt een band erin tussen twee albums zo’n gigantische stap voorwaarts te zetten? De jongens van de Utrechtse symfoband Silhouette kennen het geheim. Met hun derde ‘Across The Rubicon’ steken ze geheid de grens over tussen amateurisme en semiprofessionele top. Met dank aan toetsenist Erik Laan, die ook voor de productie tekent.
Opener en titelnummer Across The Rubicon zet meteen de typische bandsound in de etalage: de samenzang van Brian de Graeve (gitaar) en Jos Uffing (drums) gedijt prima op een tapijt van synthesizers. Eerste epic Breathe laat horen hoe men de klassieke pastorale symfo van Genesis weet te verbinden met de felheid van een Pallas. In het slot citeert de Graeve zelfs het legendarische walvisgeluid van Steve Hackett in Firth of Fifth.
Empty Places wordt gedragen door de zang van Uffing en kan dankzij de sterke melodie straks live uitgroeien tot een emotioneel hoogtepunt.
In When Snow’s Falling Down zet Laan een sprookjesachtige sfeer neer als vlokken die neerdwarrelen op de miniatuurscène in een sneeuwbol. Een dijk van een refrein ook, platform bij uitstek voor de zoetgevooisde vocalen van de Graeve en het aandoenlijke kinderkoor in het slotdeel. Natte ogen gegarandeerd.
Vroege Marillion is moeilijk weg te denken als je naar Silhouette luistert, maar de jongens gaan creatief met deze invloeden om. Anybody is het theatraalste stuk (‘Elckerlijc’?), waarin de dramatische ontwikkeling het echte hoofdpersonage is. De coverplaat met de onderzeeër krijgt hier invulling: Darkness is all you’ll find in here / We’re all sold out on light / All we can do is wait but tell me / Where is our saviour this cannot be / oh living this crazy periscope life we pray / they can’t be too far away.
En nog eens Marillion: eindelijk roert het zwarte beest – de mellotron dus, maar gesampled – zijn kop in het autobiografische Grendel Memories waarin weemoedig herinnerd wordt aan de eerste opwindende kennismaking met de groep rond Fish. Maar ook de seventieshelden van Genesis worden gegroet: Breakfast with a symphonic boost / neverending firth of fifth.
Ook Nothing is muziek over muziek, waarin de kwestie van de artistieke integriteit aangeraakt wordt. Vanaf de piano-intro hoor je dat Don’t Stop this Movie het orgelpunt van de plaat moet worden. Silhouette trekt zich hier ostentatief niks aan van de heersende modes en gaat voluit voor twaalf minuten symfonische bombast. De kracht van de overtuiging.
Waar voorganger ‘Moods’ nog tekortschoot, daar valt op ‘Across the Rubicon’ alles op zijn plaats. De composities hebben meer focus en appelleren directer aan onze gevoelens. En zo tekent Silhouette voor de beste Nederlandse symfoplaat van het jaar. Zoals steeds speelt toetsenrevelatie Laan zijn leadsolo’s op een Moog Voyager – wat een heerlijk instrument.
Gaat dat zien, als ze straks met gevestigde namen als RPWL en Landmarq concerteren in Verviers en Helmond.