Silent Noise Revolution - Insides
Belgian NeuMusik
Jan De Block staart uit het raam. Zwart-wit. In het niets. En hij houdt zijn eigen Silent Noise Revolution. Een instrumentaal verhaal van piano en minimale elektronica, van een artistieke techneut en de confrontatie met zichzelf.
Het sneeuwt. Dankzij de doffe, neerdwarrelende pianotoetsen van Silent Noise Revolution. Wat ons betreft één van de meest geschikte bandnamen sinds lang. Want De Block verdrijft met eenvoudige, essentiële composities de stilte van de natuur. Of evenaart die. ‘Insides’ is immers een plaat vol emotioneel toetsenwerk. Met tien keer op rij een basis van trotse akkoorden en zacht overpingelende noten. Samen voorzichtig, ongecompliceerd en met een lichte ontroering.
Want de huiskamerpianist weet ontzettend mooie composities te maken met golvende of rollende melodieën die bulken van de melancholie. Enkel ontbreekt een beetje de hard-zacht-techniek, de vingervaardigheid op het klavier om emotionele accenten te leggen en de ziel van zowel artiest als luisteraar overhoop te halen.
De oplossing: zachte, elektronische ondersteuning. En dan kom je uit bij de foto’s binnenin deze plaat: zelf in elkaar geknutselde elektroden, relais, geluidskabels, luidsprekers,… een allegaartje dat de eenvoud van dit album subtiel verrijkt. Denk aan een mooie galm en doezelende reverb die de pijnlijke stiltes in een nummer als Closer (To You) opvult. Soms krijg je zelfs een paar bewuste clicks, kraaks en shuffles. Zeldzaam en nooit echt ingezet als bewust instrument.
En zo blijft Silent Noise Revolution een beetje in de eigen strijd. Gaan we voor de kracht en eenvoud van een mooie melodie? Of gaan we voor de erkenning als professor Gobelijn met zelf geknutselde elektronische instrumenten? Wat ons betreft, vooral focussen op het eerste: een intrinsieke kracht en tristesse in de melodie en compositie van Softly Touching Ground die op de soundtrack van ‘The Piano’ niet had misstaan.
En daarom hadden we ook zo graag een rode draad ontdekt in ‘Insides’. Een soort van soundtrack voor de film die niet is, voor de mijmeringen van de man die door het raam staart. Eén waarvan de vriendschap tussen dof, herfstig pianospel en elektronische onderbouw een evolutie krijgt en de ruimte om elkaar ten volle te ontdekken.
Dus ja, wij zijn enthousiast. Maar onderdrukken dat bewust. Want het zit erin, maar komt er nog niet helemaal uit. Of we hebben het toch nog niet ontdekt. Wat natuurlijk zou kunnen als je een Silent Noise Revolution wilt ontketenen.