Silas J Dirge - The Poor Devil
Eigen beheer
Eerlijk gezegd smaakt countrymuziek ons niet altijd even lekker. Enkele fans en devoten niet nagelaten, pakt de culturele saus en identiteit op Europese bodem nooit hetzelfde zoals ze dat in desolate, Noord-Amerikaanse redneckmiddens doet. Laat het de missie zijn van songwriters als Silas J. Dirge om, gewapend met akoestische gitaar, hier een inhaalbeweging te maken.
Want de alt-country ster Jan Kooiker ofte Silas J. Dirge uit het groezelige Alphen eet wél woestijnzang als ontbijt en spoelt dat door met een stevige geut Jack Daniels. Zo lijkt het toch op zijn tweede volwaardige studioplaat ‘The Poor Devil’, een epos van tien sfeervolle muzikale vertelseltjes onder begeleiding van akoestische gitaar die je zo bij je knetterende vuurschaal kan afspelen.
En dat is een kunst op zich. De kunst van eenvoud, van een warme, sfeervolle stem vol emotie en overgave en sobere tokkelbegeleiding om die te kanaliseren. Van leuk schilderende teksten waar je zelf heel de omkadering bij kan verzinnen.
Het had op zich al kunnen volstaan, maar Silas J. Dirge voegt daar een stevige richesse aan toe van sfeerscapes, melancholische slide, minimale samples, harmonieuze backingvocals of ritmepercussie. Laat in verband met dit laatste zeker ook even de mysterieuze sterkte van hoogtepunt Hear Its Roar (When Its Black) tot u doordringen met het onderhuids kruipend, traag ritme, prachtige, glorieuze brug en openbaring halfweg. En zo tovert de Nederlandse songwriter wel meer trucjes uit de cowboyhoed om een plaat vol afwisseling en verrassingen te voorzien.
Toegegeven, die spanningsboog en muzikale sterkte is niet altijd aanwezig. Soms durft de man ook wel de rol opnemen van zwoele lonesome cowboy in slepende, traditionele liedjes vol tristesse en melancholie en kan je niet meer doen dan een traantje wegpinken in Flowers On Her Grave. De enige kruiding, die je hierbij krijgt, is een asgrauwe, doorrookte stem. Verder lijkt ook de Wolf In Sheeps Clothes zo goed als ingedommeld en al even gevaarlijk als onze Kempense wolf. Dan pakt de Tex Mex-saus beter in een instrumentaal intermezzo met Morricone-fluitintro en zwoel sambabalritme. Ach, de ene outlaw is natuurlijk de andere niet.
Dus ja, ‘The Poor Devil’ heeft ons van A tot Z overtuigd. Het is een muzikaal sterke, animerende en ontzettend sfeervolle plaat. Niet te kort, niet te lang, maar om zeker nog veel keer opnieuw te mogen beleven. Yippieyahooo!