Shit Robot - What Follows

DFA Records

Zelfs mensen, die er spaarzaam mee omgaan zoals de doorsnee daMusic-redacteur, beginnen stilaan de buik vol te hebben van de zoveelste deephouseplaat. Alle begrip dus voor de vele producers en dj’s die uitroepen dat het kalf al lang verdronken is. En dan begin je met een zucht aan zo’n plaat van Shit Robot.

Die zucht houdt even aan. Of moeten we het nog eens hebben over diepe grooves en blitse, analoge synthesizerpartijen of de vermenging van clubbeats, donkere wavetapijten en een holle, bedwelmende huiskamersound?

Maar wonderen bestaan. Shit Robot blijkt aardig te verrassen. Na het passeren van radiosingle End Of The Trail lijkt de druk er plots wat af en schakelt de Ierse producer over op lome, diepgravende tracks met minimale beweging, het technoprincipe binnen housemuziek laten we zeggen. Marcus Lambkin, in het echte leven, heeft voor zijn derde boreling, ‘What Follows’, inspiratie gezocht in de helende kracht van ritmen en drummachines. Zo doet Phase Out wat een echte deephouse-song hoort te doen: meezuigen in zijn verslavende groove en tot een heuse trance leiden.

Plots levert die zoektocht naar de perfecte geluiden en sfeer ook daadwerkelijk resultaat af. En dat is dan vooral op momenten dat Alexis Taylor (Hot Chip) of Pat Mahoney en Nancy Whang (LCD Soundsystem) de mond niet openen om een zoveelste, vocale bijdrage te leveren aan een dancepopsong van een producer die zich in de kijker wenst te werken, ook al gaat het telkenmale maar om een paar zinnetjes. Weer die zucht. Shit Robot had beter de fabuleuze acidhouse vibe van Lose Control losgekoppeld van die fragmentarische zang. Wat een knoert van een minimal technotrack zou dan overblijven!?!

Let op: op zich niets mis met het merendeel van de negen nummers op dit album hoor. Voorzichtige opbouw, stevige schwung, fijne diepgang met zowel diepe als hoog zwevende lagen: allen present. ‘What Follows’ hoeft niet te vervelen en klinkt opgewekt en tegelijkertijd heerlijk diep (en dat geldt dan niet voor de titeltrack, die nog maar eens naar New Order wil knipogen – zucht). Kortom: Shit Robot had zijn fascinatie voor minimale rimes nog wat meer mogen uitpuren en meer op zichzelf mogen vertrouwen. Wetende dat er zonder enige twijfel duizenden housefans staan trappelen om het tegendeel te beargumenteren.