Sherinian/Phillips - Live

InsideOut Music

Als twee titanen het strijdperk betreden, volgt doorgaans de aanmaning om ons aan de takken van de bomen vast te houden. Doch als het heren van stand betreft zoals Derek Sherinian en Simon Phillips, mogen we er gerust op zijn dat één en ander eerlijk en beschaafd zal verlopen. Verwacht op ‘Live’ geen lege krachtpatserij. Stoere verklaringen mogen, maar zijn niet het doel. De muziek mag er voor zich spreken, de heren geven elkaar de ruimte en vullen elkaar aan zonder in egotrips te vervallen.

Is er dan geen spektakel op het podium te beleven? Zeker wel, maar die vind je in het intelligente spel van vier virtuozen en in de behapbare stukken, die ze voorschotelen, en niet in betekenisloze notenracerij. Of het moet opener Vortex zijn: drummer extraordinaire Simon Phillips (Toto, The Who, Jeff Beck, 10cc, enz.) en toetsenist Derek Sherinian (ex-Dream Theater) eigenen zichzelf een plekje in het spotlicht toe, niet om zich op te dringen, maar bij wijze van visitekaartje, een korte introductie tot het publiek.

Per slot van rekening is het een instrumentaal concert. Met alle beperkingen die daar bij horen. En dan moet je als muzikant af en toe over je eigen schaduw springen. Sherinian verdient inderdaad het predicaat "de Eddie Van Halen van de toetsen". Phillips dolt erop los in Barnacus, een improvisatie die met drie minuten dertig niet zoveel korter is dan de gemiddelde song van deze heren. Waarom eindeloos verder dreinen als je het kort en krachtig gezegd krijgt?   

In je eigen schaduw blijven is sowieso niks voor doorwinterde veteranen als Phillips en Sherinian. Het zelfvertrouwen, dat ze live poneren, is terecht en wordt nergens genant. Ook niet als Sherinian in Empyrean Sky het grommende Hammondorgel boven water haalt, en gitarist Ron “Bumblefoot” Thal even mag demonstreren. Toch is dit nummer in de eerste plaats een etude in melodie. En zo zijn er wel meer. Neem nu Alpha Burst, dat toch vooral een duel is tussen twee straffe gasten. Maar altijd is er de herkenning van een melodielijn die alles samenhoudt.

Vervolgens komen we in een wereld terecht waar verhalen verteld worden: hoe de zon brandt op de hoofden van de bezoekers aan de Temple Of Helios, het piratenleven geromantiseerd wordt in Seven Seas (waarin bassist Ric Fierabracci een open doekje verdient), en een mythe metafoor wordt voor het artiestenbestaan in The Phoenix. Afsluiter Aurora Australis is het enige stuk met een epische omvang, maar desondanks houdt het strakke viertal de toeschouwer bij de les. Faut le faire.  

Als je Sherinian/Phillips zou vergelijken met een auto, laat het dan een Rolls Royce zijn met een V8 turbomotor. Elegant als het kan, ronkend en vuurspuwend uit alle cilinders omdat het mag, en verdomd virtuoos omdat het nu eenmaal moet. Je bent een kunstenaar of je bent het niet. Sherinian en Phillips zijn kunstenaars.