She Keeps Bees - Kinship
Ba Da Bing
Zelf zagen we She Keeps Bees voor het eerst aan het werk in 2014, maar de band is al actief sinds 2006. Toch is ‘Kinship’ nog maar het vijfde album.
She Keeps Bees, het duo uit Brooklyn (NY) bestaande uit zangeres-gitariste Jessica Larrabee en drummer Andy LaPlant, roept bij ons vooral connotaties op met rokerige bluesfolk, maar op ‘Kinship’ schuift dat geluid op naar dat van Trixie Whitley van een paar jaar geleden.
De sfeer op ‘Kinship’ is donker. De plaat is dan ook smeekbede aan zowel burgers als besturen om milieu- en klimaatproblemen aan te pakken. Eén en ander heeft te maken met het feit dat Larrabee en LaPlant een eigen nestje aan het bouwen waren ten tijde van het schrijven van de nummers en nakend ouderschap brengt vaak een overweldigend gevoel van verantwoordelijkheid met zich mee. “In wat voor een wereld zetten wij een kind?” Als jonge ouder, heeft diezelfde twijfel u misschien ook overvallen. Bovendien verloor Larrabee ongeveer in diezelfde periode haar eigen vader, wat haar ook nog eens de nodige beslommeringen over de eindigheid van het leven opleverde.
Eén en ander resulteerde dus in een plaat die een pak meer ingetogen en delicaat is dan de vorige vier. Larrabee, die in het verleden al eens stevig durfde uithalen, houdt de rokerige alt hier bijna op fluisterhoogte en er is geen ruimte voor verstoorde gitaren of vocale woede. Nieuw zijn ook de synths die een extra etherisch karakter toevoegen aan de plaat, wat wel passend is bij de vaak terugkomende metaforen, ontleend aan de zee: “Wisdom of the ocean be my wife”, “Here comes the ocean”, “Neptune’s Horses”, Sea Ice en andere, veelvuldige verwijzingen naar water. Het is duidelijk dat het duo een erg coherent beeld had waarover de plaat moest gaan. Het is bijna een conceptalbum over de mens die de eigen leefwereld vernietigt en zo tenonder gaat.
Geen album om vrolijk op te dansen in de straat dus, maar toch spreekt uit een aantal nummers troost. Een weldoend bad of een verkwikkende douche kan ook heel veel energie geven en hetzelfde geldt voor songs als Ocean, over de ontembare puurheid van de zee, en opener Hawk dat nauwelijks tekst bevat en waarin slechts één snaar wordt aangeslagen. Net daardoor wordt de song zo krachtig als de vogel die er in bezongen wordt. Ook de vrouw in Coyote (de milieu-activiste en zangeres Katie Lee) wordt neergezet als een natuurkracht. Of is het moeder aarde zelf die hier geëerd wordt? Hoe dan ook: het is duidelijk wie de strijd zal winnen (en het is niet de mens).
Muzikaal is dit zeker niet het meest afwisselende album dat She Keeps Bees al heeft afgeleverd, maar veel langer dan een half uur duurt de plaat niet, dus plaats voor verveling is er niet en belangrijker: de band blijft, ook na dertien jaar nog evolueren. Hoeveel kunnen er dat zeggen?