Sharon Van Etten - Sharon Van Etten & The Attachement Theory

Secretly Canadian

Is dit nu een album van Sharon Van Etten of niet?

Haar naam staat wel op de hoes, maar er staat ook “The Attachement Theory” bij, de naam van de band waarmee ze de plaat inblikte en die ook als dusdanig wordt vernoemd in de albumtitel. Verwacht dus geen vintage Sharon Van Etten-album. Maar dat zal je sinds de singles ook wel reeds weten.

Op Afterlife en Trouble was al te horen dat de synths een heel belangrijke component zijn van de sound van dit album. Het zijn producer Marta Salogni (Bjork, Bon Iver, Animal Collective, Mica Levi)  en Teeny Lieberson (bekend van de band Teen) die hiervoor verantwoordelijk zijn, en an sich is het niet nieuw. Ook op haar album uit 2019, ‘Remind Me Tomorrow’, voerden de synths reeds de boventoon.

Wat wel nieuw is, zijn de hemelse harmoniezang met Lieberson en het feit dat ze deze plaat echt schreef en opnam met haar band. Daarbij begonnen ze vanuit een jam en het werkte! Op een uur tijd ontstonden de embryo’s van wat nu I Can’t Imagine (Why You Feel This Way) en Southern Life (What It Must Be Like) zijn. Die twee songs staan echter wel in de tweede helft van de plaat, die opent met Live Forever, een song die wat wanhopig klinkt en ook heel donker.

Een wat vreemde opener dus die ook nog eens moeiteloos de kaap van de vijf minuten rondt. Nu ja, aan het eind staan met de langzaam openbloeiende songs Fading Beauty en I Want You Here zelfs twee nummers langer dan zes minuten. Van Etten en haar band hebben zich dus lekker laten gaan in hun jams.

En daarin sloegen ze een paar keer puur goud aan. Single Afterlife greep al behoorlijk naar de keel en ook Idiots Box, misschien niet toevallig een van de nummers waarin de gitaar toch ook op de voorgrond treedt, maar ook een prachtige baslijn heeft, roept dat gevoel van pijnlijke urgentie op dat ook Seventeen had, het topnummer uit ‘Remind Me Tomorrow’.

In meer dan één opzicht lijkt deze plaat dus de eigenlijke opvolger van dat zes jaar oude album, al staat er met Indio ook nog een onvervalst rocknummer op de plaat. Het zijn nummers als het tegelijk sombere en toch dansbare Somethin’ Ain’t Right en de eerder vernoemde singles die ons terug katapulteren naar 2019, terwijl album zes, ‘We’ve Been Going About This All Wrong’, meer een typische coronaplaat was.

Het is weinigen gegeven om zeven straffe albums af te leveren, maar Sharon Van Etten slaagde er in door de controle dit keer wat op te geven. Straffe zet, straffe plaat.