Sharon Van Etten - I Don't Want To Let You Down

Jagjaguwar

We hadden het al een beetje moeilijk met ‘Are We There?’, het vierde album van Sharon Van Etten. Het duurde even eer we aan de zoete toon van de plaat gewend raakten. En dus lieten we haar nieuwe ep een hele tijd liggen eer we er ons aan waagden.

De vijf songs dateren van de ‘Are We There?’-sessies en, ook al was de zangeres in die plaat erg open over haar op springen staande relatie, toch ontbrak het venijn dat we in haar zo waardeerden. Ook hier ontbreekt de angel aanvankelijk. Van Etten zit vast in een relatie als een wesp onder een glas, maar degene die haar daar gevangen houdt, heeft met een pincet haar angel uitgetrokken.

In een interview met NPR zei Van Etten deze zomer dat I Don’t Want To Let You Down gaat over het moment net voor de scheiding, net voor je degene, die van je houdt, maar je ook versmacht, gaat kwetsen. Je wilt het eigenlijk niet, maar de aanval is de beste verdediging en een grote bek een effectief pantser.

De verwijten komen dan ook in Just Like Blood: “Acid spills as you breathe / Turn around, stare at the wall / Bone to my mouth, and read it out / You shut me off, just like a gun / Then you run, just like blood.” Alleen de muziek wil niet mee: een zacht orgeltje, luie percussie, zwoele strijkers en een pingelende piano lijken eerder apathie te vertolken.

De mooiste song is Always Fall Apart. Wat een heerlijke pianoballade! Naar verluidt, haalde die ‘Are We There?’ niet ten voordele van I Love You But I’m Lost, maar wat een heerlijke, smartelijke bekentenis is dit: “You know it's always been my heart / You know I always fall apart / It's not my fault, it's just my flaw / It's who I am / I can't believe the way I've been / I've been resentful and I've sinned”.

Ook Pay My Debts is mooi, vooral van opbouw. Het is zo’n typische song die langzaam dieper in je vel brandt als een druppel zuur. Van Etten is bereid de prijs te betalen, die de scheiding eist, en je kan er niets tegen beginnen. Hard, maar eerlijk.

De laatste track is een live versie van een song die dateert uit het ‘Tramp’-tijdperk. Door de live energie is het een van de beste momenten op de ep, maar hij bewijst ook dat Van Etten, ten tijde van ‘Tramp’, echt op haar best was en ook dat zelfs haar restjes nog beter zijn dan veel van het materiaal dat mindere godinnen uitbrengen.