Shannon McNally - The Waylon Sessions
Compass Records
Tribute- of coveralbums, what's the point? Je schaft je toch gewoon het origineel aan? Toegegeven, er bestaan sterke tributealbums en eens vergelijken met de originele uitvoeringen kan leuk zijn, maar er geld aan uitgeven?
Wat Shannon McNally met haar Waylon Sessions flikt, grenst echter aan het onwaarschijnlijke. Niet enkel waagt ze zich aan het repertoire van een absolute legende in de wereld van (outlaw) country music, ze geeft bovendien aan die oertypische mannelijke wereld een vrouwelijke draai: een oplawaai, uitgedeeld door een sterke vrouw en performer. Al nuanceert ze dat laatste toch wel even: “My goal wasn’t to force anything onto the music that wasn’t there already. There’s a feminine perspective hidden somewhere inside each of these songs. My job was to find a way to tap into that and draw it out.”
McNally is trouwens geen mannenhater, ook al heeft het leven zeker sporen nagelaten en is ze tot het besef gekomen dat er toch heel wat schort aan de verhoudingen binnen de muziekindustrie: “I love men and I accept them for the complex critters they are, but when #MeToo started unfolding, I was hearing all these powerful stories and remembering all my own experiences, and I realized just how much of myself I’d been suppressing to get by. The system and the ways I’d learned to survive in it were cracking wide open, and suddenly I felt this freedom I’d never felt before.”
McNally is ook altijd al een buitenbeentje geweest, of zoals het in I've Always Been Crazy wordt omschreven, met "one foot over the line". Sinds het debuut in 2002 baant ze zich geheel eigenzinnig een weg doorheen het Americana-landschap. Met uiterst herkenbare stem leunt ze bij een aantal van haar songs aan bij traditionele country & western uit de jaren zestig en zeventig, terwijl ze in andere nummers iets meer richting rock schuift.
Ook invloeden uit folk laat ze wel eens aan bod komen. Reeds in 2006 coverde ze My Heroes Have Always Been Cowboys (opgenomen door Waylon en later ook Willie Nelson). Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze voor een tribute kiest voor iemand als Waylon Jennings, een muzikant die net als zijn compadres Willie Nelson en Kris Kristofferson met volle teugen van het leven on the road genoot. Met alle gevolgen vandien. Deze outlaws werden trouwens jarenlang geweigerd uit de Grand Ole Opry, decennialang een instituut binnen het genre. De Opry was naast een immens populaire radioshow ook een live venue en dè plaats waar tussen 1974 en 2004 de CMA's werden uitgereikt. Verboden terrein dus voor al wie buiten de lijntjes durfde kleuren.
Covers dus. Goh ja, what's the point? Behoudens je een nummer helemaal eigen te maken, het integraal te respecteren en dus te kopiëren of, waar het kan, te verbeteren. Enkel in het eerste geval zien wij er nog het nut van in. Maar McNally balanceert op dit album tussen dat eigen maken en respect opbrengen voor het origineel. Enerzijds plaatst ze elke song in een eigentijdse context. Inhoudelijk is dat niet zo moeilijk, gezien de teksten toch best tijdloos zijn, iets waar ze zelf erg van houdt. Muzikaal laat ze de sound uit die periode terugkeren, maar dan wel met de technische opnamemogelijkheden van vandaag. Knap gedaan! Anderzijds respecteert ze in haar aanpak zowel de oorspronkelijke songwriters (Jennings schreef niet zo erg veel nummers zelf) als de artiest op zich. De manier waarop ze dit allemaal doet op 'The Waylon Sessions' getuigt van grote klasse.
De muziek zelf? Wel, beste mensen, als je niet op zijn minst vier of vijf van de nummers op dit album kent of herkent, dan heb je waarschijnlijk in de verste verte niets met het genre en krijg je bovendien bij het beluisteren spontaan krampen. McNally zal met deze tribute weinig aan dit gevoel kunnen veranderen. Word je toch niet helemaal misselijk bij het beluisteren van de archetypische stemgeluiden, de fiddles, honkytonkpiano- en pedalsteelklanken zo kenmerkend voor het genre, beluister dan op zijn minst dit meesterlijk eerbetoon, gebracht door een dame die misschien niet zo gekend is bij het grote publiek, maar binnen de muziekwereld ten zeerste wordt gerespecteerd.
Shannon McNally wist voor dit album trouwens enkele ronkende namen te strikken, waaronder Jessi Colter (vrouw van wijlen Waylon en moeder van Shooter Jennings), Rodney Crowell, Buddy Miller en Lucas Nelson. "Dedicated to Waylon Jennings, Billy Joe Shaver, Richie Albright and Donnie Fritts. They put the back and the bone in the country music that I love. For my daughter, Maeve", sluit Shannon McNally af.