Shamir - Homo Anxietem

Kill Rock Stars

Bezig baasje. Dit is al het negende studioalbum in acht jaar tijd.

Nu, dat zal de Amerikaan worst wezen natuurlijk. Als hij Antwerpen al weet liggen… op zijn komende herfsttournee laat hij de stad alvast links liggen en het is al van 2015 geleden dat hij nog in de buurt was. Maar he, de strijd voor LGTBTQ+-rechten is er eentje van alle dagen en Shamir heeft het bovendien te druk met componeren.

In het verleden bleek de nu vanuit Philadelphia opererende artiest al een muzikale spons. Hij leek alle genres wel eens aan te willen raken. Na de pop, r&b, hiphop en deep house van debuut 'Ratchet' ging het alle kanten uit en klonk ‘Be the Yee, Here Comes the Haw’ uit 2019 als een industrieel en toch soulvolle plaat met hints naar country. De twee platen uit 2020 stonden vol shoegaze, synthpop en rap en het rauwe ‘Heterosexuality’ van vorig jaar rook naar de muziek van Strange Ranger. Niet verwonderlijk, want ze werd geproducet door Isaac Eiger van die band.

Op het debuut voor label Kill Rock Stars klinkt Shamir veel toegankelijker. Albumopener Oversized Sweater leverde Shamir ongetwijfeld een schare nieuwe fans op. Hij schreef de song nadat hij afkickte van sigaretten en wiet en zich liet behandelen voor angststoornissen. En ja, hij gaat over een zelfgebreide trui die destijds fungeerde als surrogaat voor echte, lijflijke liefde

Nog toegankelijker is The Beginning, een song uit het midden van de plaat waarmee Shamir nog maar eens bewijst schijnbaar moeiteloos een catchy popmelodie te kunnen schrijven. En hij lijkt water met olie te kunnen mengen, want hij incorporeert moeiteloos zowel scratches als een glimmende indiegitaar in dit meesterlijke nummer dat meteen daarna nog eens de loef afgestoken wordt door een nog zoetere popsong met eightiesallures: Without You.

Zullen de ondergrondfans hem dan niet uitkotsen nu Shamir een knieval lijkt te maken voor de commercie? Ach, zij kunnen zich misschien nog warmen aan Wandering Through en Appetizer. In feite zijn dat ook perfecte popnummers met een heerlijke zangmelodie, maar de ietwat ruige gitaar hakt er toch enkele karteltjes in.

Ook Crime bevat nog wat van het ongetemde dat we associëren met Shamir en Obsession klinkt zelfs een beetje postpunkerig inclusief metalen gitaren en een bonkende basbeat. Helemaal achteraan grijpt de artiest nog eens naar blues en country. Of het zal volstaan om de oude fans mee te krijgen? Wellicht wel, al is het maar omdat zelfs zij bij ‘Heterosexuality’ af en toe bezorgd moeten hebben gekeken.

‘Homo Anxietaem’ is een opluchting en een hoogtepunt in de carrière van Shamir. Benieuwd of zij op deze weg zullen doorgaan.