Shabazz Palaces - The Floss Vibes of Shabazz Vol.2 – Exotic Birds Of Prey

Sub Pop Records

Het is die allerlaatste toevoeging die ons als vogelliefhebbers deed opkijken. En ook het feit dat label Sub Pop deze band op handen draagt natuurlijk. We hadden beter moeten weten: met roofvogels of grunge/gitaar heeft Shabazz Palaces natuurlijk weer niets te maken. Het collectief uit Seattle, dat we al een tijdje onder het vergrootglas houden, onder leiding van Ishmael Butler (ex-Digable Planets) en rechterhand Tendai “Baba” Maraire specialiseert zich in een bijzondere cocktail van futuristische hiphop, nieuwe elektronische dance en traditionele Afrikaanse percussie.

Dat is dus een serieuze handvol. En die handen lopen duidelijk over, want deze ‘Floss Vibes …’ komt al enkele maanden uit na zesde volwaardige langspeler ‘Robed In Rareness’. En nee, een Volume 1-voorganger moet je dus weer nergens gaan zoeken. Creatief? Wees gerust.

En dat merk je ook op de zeven tracks van dit plaatje, dat niet enkel elke keer draait rond een andere gastzanger of rapper (Cobra Coil, Lavarr The Starr, Purple Tape Nate, …), maar ook verschillende muzikale kanten uit stuitert. Kanten die ons doen opkijken, doen fronsen en leuk verrassen. Gaande van post-(Malone-alike)-dubstep tot hoppende Bootsy Collins-funk, van ambienteske sfeerscapes tot future drum’n’bass. Maar vooral keer op keer vol fantastisch uitgewerkte, sneaky riddims vol melodieuze samples. En met een donkere en mysterieuze ondergrond, tenminste wanneer je de als een reus snurkende bas in killertrack Goat Me mag geloven.

Avontuurlijk en experimenteel, dat is het minste wat je van Shabazz Palaces mag zeggen. Maar het verhaal klopt ook keer op keer. Het korte verhaal dan, want vaak zijn ze op één of twee weliswaar boordevolle minuten uitgesproken en heel deze als een soort van mixtape aanvoelende plaat, slaat na amper vijfentwintig minuten de laatste beat. En over uitspraken gaat rapmuziek nu eenmaal. Uitspraken over de donkere zijde van technologische vooruitgang en een strikt Afro-centrale maatschappij die hij ontleende aan de legendarische Last Poets. "The music is the message", zeg maar.

Het is toch vooral die muziek die aan ons blijft kleven. Als een psychedelisch bedwelmende nevel, terwijl de droge, maar zwoele raps van Stas THEE Boss ons inpakken. Voortdurend onder het vel prikkelend met tegendraadse of tegen melodieuze gitaarlicks, stuiterende drums of noisy samples. Of hoe je ons enthousiasme luisterbeurt na luisterbeurt kan doen omslaan in twijfel: hebben we het allemaal wel goed begrepen?