Shabazz Palaces - The Don Of Diamond Dreams

Sub Pop Records

Shabazz Palaces beweegt op hun vijfde langspeler, ‘The Don Of Diamond Dreams’, weg van de spacy sound op de twee Quazarz-platen in de richting van een meer relevant, meer ongrijpbaar en soms meer lethargisch geluid. Is dat goed?

Shabazz Palaces, Ismail Butler en Palaceer Lazaro, brengen sinds 2009 psychedelische, gelaagde hiphop met een Afro-futuristische insteek. Eerder dan de unilineaire beats en eenvoudige samples waar het genre vaak in grossiert, rijgen ze synths, soundscapes en meer gedempte ritmes aaneen. Herbie Hancock en Sun Ra zijn nooit ver weg.

‘The Don Of Diamond Dreams’ volgt hetzelfde recept en ook weer niet. De eerste paar nummers vinken de Shabazz-vakjes af. Ad Ventures grossiert in natte beats, funky bassen, een gevarieerde productie met een spaarzame flow. Fast Learner is dromerig, met een catchy hook en overladen met synths en effecten. 

Langzaamaan worden echter meer commerciële trap-elementen in het album geïnjecteerd. Oudgediende Butler liet zich voor de plaat niet toevallig inspireren door het werk van zijn zoon, emorapper Lil Tracy. Hij wilde de mainstream, jongere muziek, een plek geven in zijn werk. In Wet wordt gespeeld met stereotypen uit de traprap, vooral in Butlers flow. Money Yoga, Days One, Thanking The Girls,... de tweede helft van de plaat werpt zich in de genreclichés van de hedendaagse commerciële rap. Teksten met weinig inhoud, een monotone flow, het is er allemaal.

Avontuurlijk? Zeker. Ongrijpbaar? Jup. Gimmicky? Jammer genoeg ook. Het is lastig om je vinger te leggen op wat Shabazz Palaces hier nu juist probeert te doen. Het is te serieus en consequent om een parodie te zijn, maar de mix klinkt soms te geforceerd om te geloven dat het helemaal serieus bedoeld is. Zo watertrappelt Chocolate Souffle in de vertwijfeling tussen de funky Shabazz en trap-Shabazz, het nummer gaat volstrekt nergens heen. Over het algemeen had ‘The Don Of Diamond Dreams’ meer besluitvaardigheid kunnen gebruiken. Psychedelisch kabbelen, zoals we van de Seattleites gewend zijn, is iets anders dan het noorden verliezen. Na de drie eerste tracks brengt enkel Bad Bitch Walking nog wat richting.

Niet dat het geen fijne plaat is. Het voelt als licht zomervoer met genoeg haken en ogen om de aandacht vast te houden. Maar de reflectie op hedendaagse hiphop voelt te gewrongen om te overtuigen. Het is geen goede aanvulling op Shabazz Palaces’ psychedelische sound.