Sgt. Splendor - Occasions For Self-Congratulations

Terminus Records

Exact één jaar geleden leerden wij een zekere Kate Vargas kennen. We waren meteen weg van haar unieke stemgeluid, moesten enigszins wennen aan de eigenzinnige muziek (refererend aan vertellers pur sang als A.J. Croce, Dayna Kurtz en Tom Waits), maar vielen uiteindelijk als een blok voor 'Rumpumpo', het album dat ze in 2021 uitbracht. Steeds meer viel ook ene Eric McFadden, gitarist en partner, op, toen we live video's bekeken en geleidelijk aan werd duidelijk dat beiden een nieuw project aan het opzetten waren. De pandemie bleek een geschikte voedingsbodem en voor we het goed en wel beseften, doken twee singles op, gevolgd door 'Occasions For Self-Congratulations'. Van de nood een deugd maken noemen ze dat.

Net zoals bij Vargas' solowerk is het verdorie moeilijk om ook bij dit project een stempel op de muziek te kleven. Eigenzinnig en speels of een duik in de nachtwereld, huppelend van blueskroeg naar jazzcafé, van cabaret naar theater. Misschien dat het bij Sgt. Splendor iets meer toegankelijk is en McFaddens funkachtergrond is duidelijk te horen.

Eerste single Whoopee Chateau is bijvoorbeeld instant herkenbaar aan de stem en frasering van Vargas alsook aan het speelse karakter van het nummer. Verrassend is dat ook McFadden de zang op zich neemt en het nummer kleurt met levendige latin jazzgitaarpartijen boven een funky strut. Gooi daar een dwarsfluitintermezzo bij en het is meteen duidelijk dat we ook hier een rijk en gevarieerd album voorgeschoteld krijgen.

Het contrast tussen beide stemmen is even wennen, te meer omdat McFadden een warme stem heeft die af en toe een tikje onvast - breekbaar? - lijkt en ergens het midden houdt tussen die van Elvis Costello en Lenny Kravitz. Jawel, geen gewone mix en misschien ietwat van de pot gerukt. Buck Dharma gaat lichtfjes op die latin vibes door. We kunnen niet anders dan ons afvragen of dit nummer op één of andere manier te maken heeft met Blue Öyster Cult-gitarist Donald Roeser?

Michael Myers - meteen duidelijk waar dit over gaat - laat horen wat voor schitterende lyricist Vargas is: "You steal a car, you fill it with gas / You get a butcher knife and put on a mask / (...) Go psycho, go psycho, go psycho, on Halloween." Geen paniek: het nummer is dikke fun, plagend en heeft een lekkere rockriff.

All Dead To Me, de tweede single, laat dan een geheel ander geluid horen. Het is een broeierige swampbluesdriven Americanastomper van de beste soort. Op het daaropvolgende Don't Make Me Explain, lome postapocalytische blues, neemt McFadden de lead helemaal voor zijn rekening en dat is toch even wennen. Maar het nummer past perfect bij zijn stem en dat is dus een goede keuze. Idem dito voor Sylvia.

Even skippen naar Freakification. Als dat geen knipoog is naar Red Hot Chili Peppers, dan weten wij het ook niet meer. Het nummer ademt dezelfde funky licks en vibe die we kennen uit de hoogdagen van die laatste iconische band en gelijkgestemden. Kate zingt: "Get a crash course in freakification" en we willen meteen intekenen. En zo kunnen we doorgaan, want elke song heeft unieke, leuke twists en turns, waardoor dit debuut enerzijds helemaal Kate Vargas is en anderzijds toch voldoende apart is om Sgt. Splendor bestaansreden te geven.

Onderaan de perstekst staat te lezen dat het duo op tournee gaat met een cabaret- en circusachtig "ding", genaamd Flynn Creek. Hoe ze dat matchen? Gewoon even dit album beluisteren en je snapt het meteen.