Ásgeir - Bury The Moon

One Little Indian

Bury The Moon

Wat krijg je als een IJslander besluit zich met een gebroken hart af te zonderen in een verlaten hutje in een uithoek in IJsland? Juist, een plaat waar sfeer en desolaatheid de toon voeren. Eentje die begonnen is met mijmeringen en ideetjes op akoestische gitaar om nadien in de bewoonde wereld uit te werken met de nodige sfeerelektronica en lyrische teksten van onder meer Asgeirs eigen vader, een bekend poëet.

Een week voor Valentijn komt de bekende IJslandse producer en songsmid met een plaat vol stukgelopen relaties en liefdesroerselen. Over timing of toeval gesproken – weet dat zijn wereldtournee hem exact op Valentijnsdag naar Brussel brengt. Met alle bovenstaande gegevens en mogelijk enige kennis van Asgeirs vorige drie langspeelplaten in het achterhoofd hoeft het niet te verwonderen dat ‘Bury The Moon’ een album is waarin emoties primeren.

Extra voor de fans: ‘Bury The Moon’ zal zowel in het Engels als in het IJslands uitgebracht worden. Misschien meteen ook leuk om uw IJslands wat bij te schaven. Elf (het telwoord!) liedjes lang doezelt en zweeft de droomtroubadour weg en sleept hij zijn aanhoorders mee in zijn enigszins ijle weeklachten. Naar goede gewoonte met spaarzame akoestische gitaarbasis en een brede achtergrond van lichte, zweverige elektronica.

Trouwens, misschien is het woord “weeklacht” een beetje misplaatst. Want Asgeir is natuurlijk uit de duizend herkenbaar door zijn meerstemmig ontdubbelde, hoge falsetstem met stevige aaibaarheidsfactor. Die maakt zijn liedjes extra broos, maar ook gloeiend. Zeker wanneer die met opwekkende drums en zelfs wat warme trompetjes verrijkt worden zoals in het nostalgisch terugblikkende Youth (“Do you recall the things, that gave us joy?”). Je zou de man zo troosten, wanneer hij heerlijk lichtvoetig op akoestische gitaar Overlay opent met een zomerbeeld als: “She walks around in the field of green”, een liefdesnummer dat mooi openbloeit met handenclaps en - alweer - die gloeiende trompet. Maar misschien nog het meest willen we de klemtoon leggen op het wonder mooie Eventide, dat met de broze basis van akoestische gitaar en piano zo door de ziel snijdt.

En zo bevat deze plaat toch ook wat optimistische, zelfs onderhuids krachtige muzikale klanken. Niet dat Rattled Snow echt als een dancetrack kan betiteld worden, maar er zitten toch aardig wat onderkoelde beats in het nummer. Dat geeft ‘Bury The Moon’ een grote richesse. En maakt het een zweverig droompopalbum dat lekker lang blijft aanslepen.

9 februari 2020
Johan Giglot