Seven Steps To The Green Door - Fetish
Progressive Promotion Records
De polyfone meesters van Gentle Giant hebben nooit het commerciële succes van Yes of Genesis geëvenaard, maar de invloed van de Britse groep in de muziekwereld is groot. Hun fameuze, vocale harmonieën worden nu ook omarmd door Seven Steps To The Green Door. Het Duitse gezelschap rond toetsenist-saxofonist Marek Arnold heeft op ‘Fetish’ overigens werkelijk iets te vertellen.
Deze geëlaboreerde collectie songs handelt over de menselijke psyche en zijn relatie tot – vaak door de media aangewakkerde – lustverslavingen. In Porn! verliest een man zichzelf steeds meer in seksuele fantasieën die de controle over zijn leven overnemen en zijn huwelijk te gronde richten. De swingende, funky grooves verlenen de tekst een ironiserende toon, waardoor de waarschuwende boodschap niet te moralistisch overkomt.
Verwacht dus allesbehalve een terneerdrukkende plaat met een sombere levensvisie. Maar liefst elf stemmen verlenen hun medewerking en geven ‘Fetish’ een weelderige sound. De direct aansprekende refreinen zouden van dit album in de seventies zelfs een verkoopsucces gemaakt hebben. Bovendien zal elke luisteraar zich wel in één van de verhalen herkennen. Zoals dat van de man die op zoek gaat naar de ingrediënten voor een perfecte relatie (Still Searching). Of de dochter die afrekent met het verleden en een tirannieke vader (Last Lullaby).
Soms biedt een song mogelijkheden tot intertekstualiteit. Doorheen Inferior weerklinkt het Oblomov-personage van Gontsjarov. De hoofdfiguur slaagt er niet in om van het leven te genieten; zoveel had hij kunnen doen, maar niets kwam ervan terecht. Andere nummers zijn een aanklacht tegen de dubieuze rol van de media. Bound In Chains – de titel is een oxymoron – stelt de pertinente vraag naar systemische manipulatie en hoe wij ons ertegen kunnen beschermen. Set In Motion, dat Arnold schreef met de maatschappijkritische troubadour Guy Manning en dat mede door Arno Menses (Subsignal) werd ingezongen, stelt de mediacontrole door politici en lobbyisten aan de kaak.
Uiteindelijk draagt iedereen een masker en is het moeilijk om fake en echt van elkaar te onderscheiden. Het dwingt ons tot conformisme, maar Ordinary Maniac toont ons het alternatief van de outsider of underdog. Opvallend: in deze heuse krachttoer van zestien minuten mogen de solisten zich eindelijk laten gaan.
Ofschoon ‘Fetish’ voortdurend tot nadenken stemt, is het een plezierige plaat geworden. Dat klinkt pejoratief - plezierig = oppervlakkig? - maar zo is het niet bedoeld. De meerstemmigheid loopt de directheid van de songs nergens in de weg. De ingenieuze arrangementen komen door de editing en mix van Arnold en nieuwe gitarist Martin Schnella helemaal tot hun recht. De typische, polyritmische structuren geven de symfonische rock een onmiskenbare drive.
Opgelet dus: dit album kan tot verslaving leiden, neveneffecten zijn mogelijk!