Seratones - Get Gone

Fat Possum

Is het wonderbaarlijk dat Shreveport, een klein stadje geklemd tussen Memphis (soul), de Mississippi Delta (blues), New Orleans (jazz) en Texas (country) een bizar, muzikaal broeinest is? Getuige Seratones, een kwartet dat slechts enkele jaren bij elkaar is, maar met het debuut bovenop bovenstaande invloeden een stevige knoert garagerock gooit.

Tijd voor wat frisse rock-‘n-roll. Seratones scheurt een heerlijk eind weg met van die typische southern chroom’n’vlammen op dikke baanmotors. Verwacht strakke, hoekige ritmen, verantwoord gierende gitaren en een swingend karakter dat de feitelijke ruigheid van deze muziek van een fijn stofmasker voorziet.

Maar nog opvallender: de band laat zich voorrijden door een felle Afro-Latino frontvrouw. A.J. Haynes weet niet enkel de onstuimige machine van Seratones te kanaliseren, maar gooit er ook een felle brok passie en emotie bovenop. Luister even naar het wat tragere Tide en u bent mee. Die krullende zanglijnen, het diepe soultimbre en vooral de sterke, glijdende frasering waar ook wat hoge kreetjes doorheen mogen, maakt van dit gezelschap - ondanks de bandnaam - toch eerder een frontvrouw met begeleidingsgroep-formule.

Zonder de kunsten van Jesse Gabriel (drum), Adam Davis (bas) of broer Connor Davis (gitaar) weg te willen moffelen, natuurlijk. Zij bieden niet enkel een erg strak kader dat bij momenten mooi openbarst, zoals uit single Chandelier met zijn drum- en gitaarsolo blijkt, maar wringen zich ook in bijna evenveel bochten als dame Haynes.

De rauwheid van het voormalige punkleven van de diverse muzikanten wordt fijn verweven met de schwung van jazz. Vooral in uptempo songs als Sun of het fabuleuze Kingdom Come lijken ze zich als een vis in het water te wentelen, terwijl ze in enkele tragere ballades de aandacht graag aan de leading lady, de getaande Janis Joplin overlaten. Want laten we eerlijk zijn, haar krolse uithalen, overheersend gedonder tot zelfs hoog getier (of gehik in Trees), is niet minder dan pure power.

Wat overigens niet betekent dat ‘Get Gone’ drie kwartier lang de strop strak houdt. Het plaatje teert misschien net wat te lang op de swingende rock-’n-rollgrooves en hoge kopstem om te blijven verwonderen. Laat het duidelijk zijn dat dit album het meest geschikt is als nagenieter van de ongetwijfeld fenomenale live energie waarmee Seratones hun publiek weten te verpletteren. Check 'em!

Dat checken kan nu vrijdag 19 augustus al, want dan speelt de band op Pukkelpop.