Sei Still - El Refugio

Fuzz Club Records

El Refugio

Wat komt hier nu aanwaaien? Een Mexicaanse psychedelische darkwave band via een Italiaans label? Klinkt alvast lekker zuiders en zweterig. Ware het niet dat de vijf heren inmiddels onderdak vonden in Berlijn en daar ondermeer het voorprogramma verzorgden van krautrocklegende Faust. Een extra tintje dat best welkom is op deze plaat.

Zo krijg je dus het beste van twee werelden: de mysterieuze broeierigheid van de spoken word-passages van de somber gestemde Lucas Martin tegenover de door zware basgrooves gedragen, gierende wave- en postpunksferen van de overige vier bandleden. Je kan je dan ook moeilijk van het beeld ontdoen te luisteren naar een Spaanse versie van Joy Division.

Wat trouwens helemaal niet erg is. Integendeel, die onverstaanbare, Spaanse uithalen passen best bij de kilte van deze muziek. Holle galm op de stem, hoog jengelend gitaartje dat de stilte doorbreekt die de voortrazende bas-en drumgrooves veroorzaken. Het past allemaal netjes in het plaatje.

Weet verder ook dat Sei Still het op dit ‘El Refugio’ (en dat verstaan we nog net) zich beperkt tot slechts negen songs. Net genoeg om er helemaal in te zitten en niet uit te vallen. Soms spichtig en kort (Me Persigue), maar evengoed dik vijf minuten lang en met veel zweverigheid en atmosferische synthesizerlagen (Exilio). Dit is dan ook een plaat die het helemaal moet hebben van de mood. En van de aanstekelijke grooves dan. Neem daar dan die beelden van single Extrarradio bij (wazig, ondergronds, kelder, stroboscoop, flitsend) en je krijgt een pittig stukje moodmakerij.

Toegegeven, er zijn momenten dat de sfeermakerij te sterk domineert, Lucas Martin de bijdrage beperkt en je wat veel gewauwel krijgt. Maar galm en echo en zo’n loodzware bas tegen een zwaar volume laten weerklinken, is op zich al een fantastische belevenis. Muchos Gracias.

24 november 2021
Johan Giglot