Sedibus - SETI
Cooking Vinyl
Sorry heren van The Orb, we hadden een tijdje afgehaakt omdat we jullie pogingen tot vernieuwing in feite een beetje flauw vonden. Al waren we blij te ontdekken dat op de 'Dark Side Of The Moon'-lookalike release van vorig jaar Patterson en co zichzelf terug gevonden hadden. Maar de echte Orb-fans van het eerste uur zullen veel opgewekter zijn met een tweede release van het duo Sedibus - zijnde Alex Patterson en Andy Falconer - die de hoogdagen van 1991 tot 1994 in dikke ambient-Fluffy Clouds staken.
En daarmee weet je het meteen ook al: de tweede Sedibus-langspeler ‘SETI’ teert net als vroeger terug op ijle, glijdende ambient, bevreemdende scapes, droomtonen en flarden van stemsamples. Maar ook op stukjes neoklassieke piano of in diepe dubecho’s. En dan spreken we enkel nog maar over de bijna twaalf minuten lange opener Paradise! De algemene teneur van deze plaat: out of space muziek. Want ‘SETI’ staat in feite voor “Search For Extraterrestrial Intelligence”. Say no more.
En die zoektocht krijgt hier een centraal stuk van tweeëntwintig minuten doezelambient, netjes verdeeld over Seti 1, Seti 2 en Seti 3. Met holle en wollen, kosmische klanktexturen en warme gloeidrones. Eerst lekker vaag en ruimtelijk, vervolgens met tikkende Nyabinghi-trommelbeats met heerlijk Orbiaanse hobbelgrooves (gesampled uit ritmisch mandoline- en gitaarspel) en als laatste met astronautenstemmen en neoklassieke pianowalmen.
Misschien nog wel het uniekste aan deze Sedibus-plaat is het feit dat de akoestische bronnen vingerdik op de muziek liggen en dus niet onherkenbaar vervormd werden. “Akoestische ambient”, noemen A&A hun werk. En daar voelen we wel wat voor. Want naast een unieke, helaas ietwat korte sfeerplaat van dik veertig minuten, is dit ook een mooie evenwichtsoefening tussen mooi vingerspel en de eindeloze mogelijkheden van een studiospeeltuin.
Toegegeven, ook nu zijn er natuurlijk een paar momentjes waarbij we even de wenkbrauwen fronsen. We spreken hier dan ook over twee ambientpsychedelici die een naam hoog dienen te houden. Zo blijft Purgatory net iets te lang steken in iets wat je best kan omschrijven als “pingelpangelmuziek” alvorens met sferische, repetitieve pianotoetsen en radiostemmen (van Russische soldaten?) te eindigen.
Met deze tweede langspeler lijkt de toekomst voor Sedibus en dus ook voor oldskool Orb-fans verzekerd. Zoals Patterson het zelf stelt: “The first LP sold so well. I couldn’t even get a copy myself.” En nog: “This record is musical ambience, which is what we like to do, rather than drone ambience, which there’s a lot of these days.” Oh ja, en als je toevallig nog zweert bij cd’s in plaats van vinylwerk, krijg je er nog een bonustrack bij. Maar voor ons zal The Armchair Astronaut nog even de geheimen bewaren.