Sebastopol - Sebastopolis / The Journey

News

Sebastopol, het project waarachter Marc Debroey schuilgaat, maakte van het nieuwe album een tweeledig kunstwerk op cd ('Sebastopolis') en vinyl ('The Journey'). Gewoon omdat muziek maken hem in het bloed zit.

Sebastopolis / The Journey

In de jaren tachtig was Debroey lid van punkbands als Indicators en Fat's Gardens. Iets later maakte hij deel uit van Burt Vegas & Combo. Omstreeks 2005 maakte hij met Mauk 'A Soundtrack From The Last Few Decades',  een album waarop allerhande trauma's en persoonlijke lotgevallen een muzikale vertaling kregen zonder dat dat het verhoopte succes opleverde. Daarna viel het doek over de miserie van zijn kunstenaarsbestaan.

Een ander zou wellicht de handdoek in de ring gezwierd hebben. Niet Debroey. Hij staat nu aan het roer van Sebastopol. Voor de uitwerking van dit bijzondere project kon hij rekenen op de steun van bevriende muzikanten als Kloot Per W (altijd een goed teken aan de wand als die opduikt), Chantal Acda en jong talent Fiona Brown. Daarnaast droegen ook Johan Bessemans, Geert Waegeman, Sarah Taylor en Manon hun steentje bij.

Ook op 'Sebastopolis / The Journey' worden eigen ervaringen in muziek gegoten. Het leuke is dat beide projecten elkaar artistiek bevruchten zodat er eigenlijk één overkoepelend werkstuk ontstaat. Het instrumentale 'The Journey' kan je beschouwen als de overkoepelende laag van 'Sebastopolis', al blijven beide werkstukken ook afzonderlijk overeind.

Na een stilte van meer dan tien jaar, waarin vooral fotografie en niet langer de muziek de overhand had, bleek de tijd rijp om terug voluit te gaan voor wat hem het meest van al bezighoudt. En de componist keerde terug naar de muziek. Aanvankelijk had hij een volledig instrumentaal album voor ogen, maar toch wilde hij één en ander in tekst en zang kwijt.

Op de te gekke opener Water Flows Upstream, Salmon vertrekken Debroey en zijn groep eerst nog vanuit stemmig vioolspel, maar al gauw zoeken ze dwarse, muzikale wegen vol hitsige beats op. Waar dat eerst kitschy spielerei lijkt, kruipt het toch gaandeweg onder de huid. Echo's van Anne Clark, Patti Smith en op het einde zelfs een teugje Velvet Underground zijn er te horen.

In het alweer door heerlijk vioolspel versierd Harbourville wordt er een dromerige sfeer opgewekt, waarin we de hedendaagse John Cale - qua instrumentatie, maar ook qua zang - herkennen. Ook elders, zoals tijdens uithangbord Forgotten Memories, duikt die invloed op.

Het verleden heeft Debroey helemaal niet afgezworen. Luister maar naar het broeierige, maar muzikaal rijke Promised Land. En gelukkig zijn er ook veel muzikale variatie en bokkensprongen (het wellustige Please Variate). De invloed van de fotografie is dan weer aanwezig tijdens tot de verbeelding sprekende titels als By The Lake Round Sunset en Bing's Island.

Het strekt Debroey tot eer dat hij geen voor de hand liggend album heeft gemaakt. Zo citeert hij in de hoesnota's onder meer Anne Bradstreets 'Earth-Crop Failure (When The Earth Fails To Provide)'. Zijn 'Sebastopolis/The Journey' is zeker de moeite waard om in huis te halen, al mag ook gezegd dat het zijn geheimen niet snel prijsgeeft. De vruchten van jarenlang labeur en inzet zijn verzameld. Het is aan de luisteraar om ze te plukken.

19 februari 2017
Philippe De Cleen