Sebastopol - Moondust And Black Stars
Wool-E-Discs
Welkom op de ruimtereis van Sebastopol aka synthesizergoeroe Marc Debroey. Een man met een rijk verleden en cv in het landschap van vintage synthambient, krautrock en Berlin School-muziek (maar ook met uitspattingen in punk- en wavemiddens). ‘Moondust And Black Stars’ is zijn derde Sebastopol-trip die je meeneemt naar een rijk van verwondering, kalmte en harmonie.
Het blijft zo’n heel eigen genre en apart muzikaal rijk, dat Belgian NeuMusic, het ambientbroertje van label Wool-E-Discs, hier presenteert. Namen als Tangerine Dream, Klaus Schulze of zelfs Jean-Michel Jarre en Vangelis doen bij velen de tenen krullen, terwijl wegdromen bij glijdende synthesizerlandschappen met rijke, volle texturen en voorzichtig aanzwellende toetsen melodieën juist erg verrijkend kan zijn. Omdat ‘Moondust And Black Stars’ zo fijn wentelt in dat al verkende universum van cosmic synthesizer-goden, versterkt het enkel maar die strijd tussen voor- en tegenstanders.
Want dit is een album dat al eerder werd uitgevonden. Of anders toch in erg gelijkaardige vormen. Sebastopol steekt daar in dit uitstapje van zes tracks of dik drie kwartier zweven in gewichtloosheid wat extra accenten van stemsamples, voorzichtige cracks of softe pianomelodieën onder. Maar veel onderscheid biedt dat niet. Geen loops, pulsen of pogingen tot ritmische houvast – die paar tics halfweg de allerlaatste track buiten beschouwing gelaten. Gewoon meeglijden op het rijk van tonen, noten en kosmische soundscapes.
‘Moondust And Black Stars’ klinkt dus niet enkel vertrouwd, maar bewust ook wat verouderd, een ode aan de groten van weleer en de digitale muzikale ontdekkingsreizigers uit de jaren zeventig. Luister even naar de typische, een beetje scherpe synthtexturen van A Long Way en je bent meteen mee. Een plaat zonder noemenswaardige pieken of dalen die als opzet heeft, gerust te stellen, gemoedelijk over te komen en muzikale liefde te verkondigen. Sebastopol gaat niet voor wilde emoties of overweldiging, maar gewoon voor een intrinsieke rust. En laat ons duidelijk zijn: die rust is overheerlijk. Moesten die wat atonale pulsen die Easy Life Part Two toch even iets té robot-ig en buitenaards overkomen, sust de bijna achttien minuten durende, zacht evoluerende afsluiter Number Two wel opnieuw het gemoed. Want tegen het eind van deze plaat zit je als luisteraar in een ver melkwegstelsel en in de oneindigheid van de ruimte. Dat staat vast.