Seasick Steve - Keepin' The Horse Between Me And The Ground

There's A Dead Skunk Records

Het is alweer tien jaar geleden dat Seasick Steve met zijn debuut te gast was bij Jools Holland en daar een memorabele show gaf; het begin van een stevige carrière. Om dit te vieren, brengt de goedlachse senior zijn achtste studioplaat uit, één die opnieuw 's mans brede, muzikale kunnen openbaart.

Keepin' The Horse Between Me And The Ground

Of het nu een verzinseltje van marketeers is of Seasick Steve echt een zwerversbestaan in armoede achter de rug heeft – vandaar zijn zelfgemaakte snaarinstrumenten – aan spontaniteit, enthousiasme en humor zal het hem nooit ontbreken. Meer nog, op zijn vijfenzeventigste (!) levensjaar kan de bluesbrother uit Oakland het zich permitteren om alle druk en stress van zich af te zetten en geheel in eigen beheer een dubbelaar uit te brengen. De ene helft daarvan bevat twee handen vol boogie, bluegrass, americana, blues en folk; de andere helft met sobere, akoestische soloballades en covers.

Dat geeft dus zomaar even twintig Seasick stuks. En dat is, zelfs in volle afwisseling, veel. Pieken genoeg. Een heerlijk rollend Walkin’ Blues, een uptempo, bluesrockend Gypsy Blood (als antwoord op bovenstaand roddelverhaal) of de lekker rauwe whisky- en bikersblues met het opklimmende spoken word-nummer Hell zijn stuk voor stuk klasbakken. Qua melancholie kent de traag groeiende, akoestische ballade Shipwreck Love zijn gelijke niet. En wanneer gastmuzikante Georgina Leech haar vedel bovenhaalt en een extra folkswing aan het geheel geeft (check het uitbundige Grass Is Greener), gaat de glimlach op zijn breedst.

Maar die tweede schijf, waarbij Seasick Steve enkel gitaar en stem hanteert, is van het goede misschien wat veel. Akoestisch getokkel en een donkere Dylanstem zetten intimiteit boven muzikale kracht, maar dan begint ook de tekstuele eenvoud wat te spelen. “I wanna ride / I wanna ride / I wanna ride” (mompelend lijkt het zelfs even: “I wanna wrong”) in Ride; dat soort dingen. Pas tegen het einde aan, in een twee minuten tellend Southern Biscuits, laat de troubadour zijn instrument nog eens heerlijk sliden en klagen in pure countrystijl. Om dan af te sluiten met de Hank Williams-klassieker I’m So Lonesome in fraai duet met de al bijna even doordronken, ruwe stem van Amy Lavere.

Deze dubbelaar bulkt van de Seasick Steve-gezapigheid. Laat dat duidelijk zijn. De man blijft vriend en vijand verbazen. Echt knetteren doet het misschien net wat te weinig, maar aan de andere kant: wie zijn wij om iemand met zo’n respectabele leeftijd terecht te wijzen?

3 december 2016
Johan Giglot