Seasick Steve - A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees

SO Recordings

Seasick Steve heeft een nieuwe plaat. Voor de meeste fans volstaat deze mededeling om meteen een spurtje te trekken richting platenzaak. Voor wie nog twijfelt: hij vindt het zelf zijn beste tot nog toe. We kunnen hem daar in volgen.

Dat het een hele eer was om op hetzelfde podium te mogen staan als The Boss, aldus Seasick Steve, begin juli in Werchter. Of hij een paar weken later op het Beach Festival hetzelfde zei over Sting weten we niet, want daar waren we niet bij. Maar waarschijnlijk had hij het toen ook over ‘A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees’, het nieuwe album, en dat we daar beter een keer naar zouden luisteren in plaats van altijd maar op dat onnozele internet te zitten.  

Wie de man kent, weet dat je zijn uitspraken best met een korrel zout neemt. Meestal zit er wel iets van waarheid in of is hij (ten dele) oprecht, maar net zo vaak (en graag) zet hij het publiek met veel overtuiging op het verkeerde been. Denk maar aan de heisa, acht jaar geleden, toen bleek dat hij zijn leeftijd "een beetje" had overdreven en ook zijn levensverhaal – de treinhoppende hobo die de blues leerde spelen op straat - grotendeels verzonnen was. Vooral de Engelse fans zijn er nog altijd niet van bekomen.

Het zal hem (en ook ons) worst wezen, het enige wat telt is dat Steven Gene Wold (of is het nu toch Steven Gene Leach?) sinds debuut ‘Cheap’ (’04) een discografie bij elkaar heeft gespeeld om u tegen te zeggen. ‘A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees’ is, afhankelijk van hoe u telt (met of zonder "Only On Vinyl"), de twaalfde (of dertiende) langspeelplaat, en het is zeker één van de meest gevarieerde albums geworden.

Een nieuwe plaat van Seasick Steve is altijd een beetje als een weerzien met een oude kennis, waarvan je weet dat die – eens hij begint te vertellen – niet meteen van ophouden weet, de dingen op zijn eigen, sappige manier brengt, hier en daar wat zaken aandikt, maar meestal van begin tot eind kan boeien. Ook deze keer raak je dus niet meteen van hem af, want zoals bijna alle vorige platen, gaat ook deze vlotjes over de vijftig minuten.

Hoewel deze langspeler zogenaamd eerder per ongeluk tot stand kwam, wist hij toch opvallend veel (en interessante) vrienden en collega’s te overtuigen om mee te spelen - muzikanten uit de blues, maar ook uit country en andere rootsgenres. Dat Crazy Dan Magnusson plaatsnam achter de drumkit zal u niet verwonderen, maar we noteren ook bijdragen van de Memphis Horns, van Luther Dickinson van North Mississippi Allstars op slidegitaar, van countryman Fats Kaplin op pedalsteel, van bluesharmonicaspeler Mickey Raphael en van toetsenman Carey Frank, die – om er maar enkelen te noemen – eerder al samenwerkte met Tedeschi Trucks Band, Bruce Springsteen en Social Distortion.

Van de twaalf nummers zijn er geen twee hetzelfde. Een hele plaat lang springt Seasick Steve van genre naar genre, van stemming naar stemming, van snel en fel naar rustig en ingehouden, van uitgebeend en gortdroog naar goed gestoffeerd en knap gearrangeerd. Grommend en brommend (maar soms ook opvallend goed zingend) spuit hij meningen en waarheden, dist hij het ene verhaal na het andere op, en geeft hij ons en passant nog wat goeie raad mee.

We horen hem zonder verpinken schakelen van de swampblues van Tony Joe White naar country (en terug) in opener Move To The Country. We stampen samen met hem de plankenvloer van onze "porch" aan spaanders op het ritme van Internet Cowboys, Let The Music Talk en Backbone Slip. We ‘shaken’ onze "booty" op Funky Music, spelen op de knieën luchtgitaar op San Fransisco Sound ’67 en dobberen mee op de reggaebeat in This Way. We snuiven de bedompte jazzclubsfeer op die hij neerzet in A Trip And A Stumble (For Leya) en vragen ons ook nog af of die Elisabeth even mooi is als de gelijknamige, ingetogen song waarmee hij de plaat afsluit.

Voor we het weten is het kleine uur, dat ons weerzien duurt, alweer voorbij en nemen we afscheid met het oprechte voornemen elkaar snel een keer terug te zien. Misschien al in de AB, waar hij op 20 oktober samen met Dan Magnusson ten dans speelt.

Want laat dit duidelijk zijn: wie of wat Seasick Steve ook is of was of waar hij werkelijk vandaan komt, kan ons echt geen moer schelen, zolang hij platen zoals deze ‘A Trip A Stumble A Fall Down On Your Knees’ blijft maken.