School Is Cool - Nature Fear

Sony

Het was een verrassing een paar weken geleden toen het eerste nieuwe nummer van School Is Cool sinds ‘Entropology’ behoorlijk elektronisch en duister bleek te zijn. Het was een schok toen de band amper anderhalve week voor hun albumrelease aankondigde dat boegbeeld en percussionist Andrew Van Ostade er het bijltje bij neerlegde.

Het zijn dus zeker interessante tijden voor School Is Cool. Wat Andrew precies deed vertrekken, zullen we wellicht nooit weten. Dat School Is Cool ook muzikaal interessante tijden beleefd kunnen we u echter met zekerheid vertellen na het beluisteren van ‘Nature Fear’.

Een ‘Kid A’, zoals hier en daar gehoopt dan wel gevreesd werd, is ‘Nature Fear’ niet geworden. Een grote stijlbreuk eigenlijk evenmin hoewel de plaat duidelijk anders klinkt dan zijn voorganger. Maar wij zien ‘Nature Fear’ eerder als een verruiming en verrijking van wat op ‘Entropology’ al te horen was.

Black Dog Panting mag de plaat openen. Een duister stukje elektronica dat toch duidelijk een School-Is- Cool stempel krijgt wanneer de drums het nummer in het midden openbreken en er samenzang volgt. Er heerst enige verwantschap tussen Warpaint, het enige nummer uit ‘Entropology’ dat niet had misstaan op deze nieuwe, en deze Black Dog Panting.

Meteen daarna volgt Wide-Eyed & Wild-Eyed, een nummer dat zich, na een intro die van Goose zou kunnen zijn, ontwikkelt tot duidelijk singlemateriaal, een festivalanthem zoals we die al eerder van School Is Cool gehoord hebben en daarbij ook nog eens een nummer dat recht evenredig lijkt te groeien met het aantal luisterbeurten.

Onze favorieten op ‘Nature Fear’ zijn echter van een andere orde. Het zeer ingetogen Golden Grey is misschien wel het eenvoudigste en net daardoor het beste nummer op heel ‘Nature Fear’. Het huisvest een melancholie die we niet eerder in School Is Cool hebben weten huizen. En dan is er ook nog Envelop Me waarvoor de banjo uit de kast is gehaald en dat op een bijzondere manier aanstekelijk blijkt te zijn.

In al die nummers is de elektronica onderhuids aanwezig en vaak op een subtiele manier ingeweven. Dat Black Dog Panting echter geen eenmalig experiment was bewijst Hollow Hill, de grootste rariteit van ‘Nature Fear’ en helemaal in het hart van de plaat zodat je er niet overheen zou kunnen kijken. Ook Tusks met zijn stemvervormingen, militaristische drums en door de song heen klievende synths is van het interessantste dat ‘Nature Fear’ te bieden heeft.

De overige nummers – Tryst, The Soothing Sound Of Breaking Bones, Blue Jeans, Your Body And me – zijn min of meer School Is Cool as we knew it en afsluiter Cursing, Let Me In is ons een beetje naar de saaie kant.

De eerste paar luisterbeurten ging ‘Nature Fear’ nagenoeg volledig geruisloos aan ons voorbij. Pas na meer dan een handvol luisterbeurten komt de plaat helemaal tot wasdom. ‘Nature Fear’ is geen meesterwerk, maar toont zeker wel een band die niet ter plaatse wil blijven trappelen. En de richting die ze nu uitgewandeld zijn bevalt ons zeer.