Savana Funk - Ghibli
Garrincha
Een beetje warmte in koude dagen. Je kan je alvast iets voorstellen bij de bandnaam Savana Funk. De Italiaan Aldo Betto, de Brit Blake Franchetto en de Marokkaan Youssef Ait Bouzza ontmoetten elkaar zo’n acht jaar geleden in Bologna en blendden meteen tot een trio waarin elk de eigen culturele interesses kon uiten. Een energieke en multiculturele cocktail van psychedelische rock, Afrobeat, funk en jazz was het resultaat. Dat de drie heren na een tour van zo’n honderd shows doorheen Europa plots in een “pandemic freeze” belandden, werd dus niet echt als mankement aanzien. Eerder als een rustpunt om te werken aan derde langspeler, ‘Ghibli’.
Savana Funk omschrijft dit album als een warme wind die doorheen zuiderse landen blaast. Over landsgrenzen en culturen heen. Die zwoel aanvoelt maar ook vol beweging en spanning zit en het woestijnzand tot aan de wijde zee brengt. Muzikaal vertaalt zich dat in tien songs die Afrika met Europa verbroederen en zowel focussen op tradities en verleden als op het moderne nu.
Het hoeft dan ook niet te verbazen wanneer ‘Ghibli’ stevig aan het psychedelisch rocken gaat met zo’n jengelgitaartje (Aldo), maar dat combineert met van die hoekige (tegen)drumpartijen (Youssef) en sterk vibrerende, onderliggende Hammondstukken (Blake) in opener Agadir, die zowat even onrustig en broeierig overkomt als de gelijkaardige Marokkaanse stad. En alsof dat niet volstaat, doet een snel galopperend Madagascar zowaar nog beter!
Vuur en passie zijn dit trio sowieso niet vreemd. Zelfs meer rustige tracks met bluesy gitaarlicks en schuifeldrums, die naar woestijnblues en de sneaky psychedelica van Khruangbin neigen, hebben een zekere passie over zich. En of het nu snel of traag is, scherp of lazy, vingervlug of vinger-slow, telkens zit er ook zo’n heerlijke exotische schwung in deze muziek.
Het is in elk geval die brede aanpak en injectie van invloeden die Savana Funk zo interessant en toegankelijk maken. Wat zeker een kunst is in het geval van een trio dat uitsluitend instrumentale muziek brengt. Voordeel is dat ieder op deze plaat een eigen favorietje kan kiezen. Onze voorkeur gaat uit naar Lipari: een dartel veulen van een song dat ons meteen tien jaar jonger maakt met een leuk gitaar-versus-orgelthema, enkele brede digitale effecten en een heerlijke percussiebegeleiding. Hoewel... het iets stevigere, funky en groovende Ayat... Of nee, die heerlijke laziness en dubby baslijnen in de uiterst sensuele afsluiter Boubacar. Ach, kiezen is in feite altijd verliezen. Want dit is van de Arabische a tot z een heerlijk ritmisch-melodieus en tropisch gekruid avontuur.