Saule - L'Eclaircie

Pias Records

Vier jaar na zijn 'Géant' is Saule terug met een nieuw album, geproduceerd en gemixt door sterproducer Mark Plati (David Bowie, The Cure, Louise Attack,..). Deze Waalse muzikant zou het ook bij ons goed kunnen doen, maar hier in Vlaanderen blijven wij het moeilijk hebben met de Franse taal, die paar uitzonderingen te na gelaten.

L'Eclaircie

Want ook over de gemeenschapsgrenzen heen zijn er geweldige muzikanten. Denk maar aan het Luikse Cocaïne Piss, een jazzy nachtegaal als Mélanie De Biasio, undergroundmysterie Nystagmus en integere singer-songwriters als Nicolas Michaux. Minder bekend talent blijft al te vaak in de kou staan.

En Saule weet te overtuigen. Twaalf uiterst gevarieerde songs van een bij uitstek vrolijk gestemde zanger, die niet vies is van verrassingen en onverwachte wendingen, net zoals die in het echte leven voorkomen.

Achter de artiestennnaam Saule schuilt Baptiste Lalieu. Hij komt uit Bergen en schrijft volop nummers, die catchy zijn en goed in het oor liggen. En net door het gebruik van de Franse taal klinken ze ook geraffineerd en sexy. Lalieu werkte eerder al samen met Franco Dragone (Cirque Du Soleil) en leverde ook de soundtrack van 'Western'met Benoît Poelvoorde. Het gekke is dat zijn vorige album 'Géant' het ontzettend goed deed in Wallonië, Frankrijk en zelfs Canada. En ook in Vlaanderen waren enkele van zijn nummers al op de radio te horen.

Het erg funky Comme, de opener, is alvast een geweldige, radiovriendelijke popsingle. Zo'n nummer dat je dag goed kan maken. Iets verderop is er het opwindende Respire (Breathe), dat het ongetwijfeld goed doet in discotheken. En zelfs als hij dan even gas terugneemt, zoals tijdens Delove Song, dan nog blijft het geweldig om naar te luisteren.

Een van onze favorieten op dit album heet Je Reviens, een meeslepende rockballad op basis van sfeervol, akoestisch gitaarwerk, op maat gemaakt voor een podium en bovendien voorzien van krachtige weerhaakjes. Achter het door prikkelende elektronica gedomineerde L.C. (Elle Sait) zit dan weer ongetwijfeld een romantische reden.

En de andere plaatkant is minstens even geweldig. Saule laat immers nergens steken vallen en getuigt van innovatieve ideeën en visie. Iemand als Daan slaat waarschijnlijk groen uit van jaloezie bij het horen van een nummer als Quand Les Hommes Pleurent. Verdomd catchy, al hanteert Saule hier de betere kitsch en camp.

Naar het einde van het album toe zakt het tempo zonder dat je er als luisteraar erg in hebt en komen er wat meer meefluiters (La Femme Fantome inclusief een onverwachte rockfinale) en meer singer-songwriterstuff naar boven; het fonkelende On Part bijvoorbeeld, maar ook afsluiters Et Pourtant Je Marche en vooral het wondermooie Nulle Part Chez Moi.

Saule maakte hiermee gewoon een geweldig fijn plaatje. Aan u om het te ontdekken.

15 januari 2017
Philippe De Cleen