Ligt het aan ons of is stoner weer wat op de achtergrond geraakt? Wie beter dan Sasquatch zou daar op geheel eigen wijze iets aan kunnen doen. Na een stilte van vier jaar komt het trio uit Los Angeles met een nieuw studioalbum; het vijfde.
“Ride fast. Spin Sasquatch”, dat zijn de woorden die je tegemoet komen op de website van de band. Deze slogan ligt in de lijn van de reputatie die door de jaren is opgebouwd; alles dankzij ronkende gitaarsongs die uitmunten in scherpte maar ook stuk voor stuk een zekere groove hebben. Het is alsof het geluid van Soundgarden, The Black Crowes en Living Colour zijn verenigd en daar iets totaal nieuws is uitgekomen.
Dat geluid is ook te horen op 'Maneuvers'. Sterker nog, de heren gaan gewoon verder waar ze in 2013 op 'IV' waren gebleven. Na de snelle opener Rational Woman wordt er gas teruggenomen. In tempo wel te verstaan, niet in decibels; ideaal om die geheimzinnige combinatie van zware gitaren en groovy melodieën te laten floreren. Die zware ondergrond komt er af en toe nogal stevig in, zoals op het wat logge More Than You'll Ever Be, maar is vaak toch buigzaam genoeg om een aanstekelijk rockliedje als Bringing Me Down te omlijsten.
Onveranderd is ook de stempel die Keith Gibbs met zijn vocalen op de muziek drukt van grote waarde. Die speciale sound wordt behalve door zijn gitaarspel zeker ook door zijn stembanden veroorzaakt. We noemden Soundgarden al even; het grote gemis, dat het overlijden van Chris Cornell veroorzaakte, maakt de behoefte aan zulke zangers en bands alleen maar groter. Wat dat betreft kan 'Maneuvers' zeker iets betekenen. De impact, die Gibbs heeft, komt waarschijnlijk voort uit zijn vermogen om tegelijk hard en mooi te kunnen zingen. Bij geen enkel nummer op dit album stelt hij daarin teleur.
Intussen trekt het bijna gestroomlijnde geheel verder aan ons voorbij. Tot significante tempoversnellingen zou het niet zijn gekomen als Anyway daar geen stokje voor had gestoken. Het is een wat snellere rocker met een gitaarriff die zich op een bepaalde manier tegen het ritme in beweegt. Dit komt er alleen niet zo lekker uit doordat de drumpartij van nieuwkomer Craig Riggs toch niet geheel strak is, een euvel dat ook elders op de plaat naar voren komt. Als tegenpool is er nog de naar verhouding trage, psychedelische blues Just Couldn't Stand The Weather, eentje die in je hoofd blijft zitten.
Afgezien van een paar oneffenheden is 'Maneuvers' een waardige opvolger van 'IV'. Het is een album dat niet zomaar gaat vervelen. En daarmee laat Sasquatch ook zien dat het zich niks hoeft aan te trekken van hoe gangbaar een stijl of genre op een bepaald moment is.
