Sarah Neufeld - Detritus

Konkurrent

Detritus

De Canadese Sarah Neufeld werd vooral bekend als kernlid van Arcade Fire, dat ze ‘verliet’ om op soloprojecten en het instrumentale Bell Orchestre te kunnen focussen. Hoewel ze nog steeds op Arcade Fire-platen meespeelt en geregeld mee tourt, is ze dus niet meer nauw betrokken bij het creatieve proces. Zonde, want zoals Neufeld op ‘Detritus’ bewijst, is ze een redelijke componiste, goede arrangeur en uitstekende violiste.

Het nieuwe album is het resultaat van een samenwerking met de choreografe Peggy Baker, die in 2015 live onder begeleiding van Neufeld op één van diens composities danste. Beide artiesten besloten daarop een volledige dans- en muziekproductie uit te werken. Het duurde uiteindelijk een kleine vier jaar vooraleer ‘Detritus’ vorm kreeg, waarna het noodlot toesloeg in de vorm van corona.

Nu brengt Sarah Neufeld het album dus toch uit als apart werk. Maar het valt er aan te horen dat het werd geschreven met een choreografie in gedachten. De muziek is sfeervol, hypnotisch en onopdringerig, en zou ook perfect werken als soundtrack voor een film van pakweg Denis Villeneuve. Neufeld zou ook kunnen samenwerken met componist Max Richter, afgaande op wat ze hier neerzet.

Om het minimalistische album voller te doen klinken, deed Neufeld een beroep op het uitgebreide adresboekje en rekruteerde ze onder meer Arcade Fire-lid Jeremy Gara voor percussie, synths en elektronica, en Petro Amato van Bell Orchestra voor Franse hoorn. Zelf voegde ze nog instrumenten als bas-synths en subtiele zang toe aan sommige composities. Dat werkt vooral in een nummer als Tumble Down The Undecided, dat ruim negen minuten lang mooi opbloeit.

Het zijn stuk voor stuk smaakvolle toevoegingen die de vioolpartijen van Neufeld mooi ondersteunen, maar niet helemaal kunnen verbergen dat de meeste nummers in essentie achtergrondmuziek zijn. De composities blijven niet helemaal bij. Voor Neufeld is dit album een leuke herinnering aan de samenwerking met Baker, maar zonder de voorstelling gezien te hebben, blijven wij een beetje op onze honger zitten. Een ok-album, maar ook niet speciaal.

14 juni 2021
Max De Boeck