Sami Baha - Free For All

Planet Mu

Ooit begon Sami Baha zelf als rapper in het verre Istanbul, maar tegenwoordig zoekt hij, verscholen in een donkere flat in hartje Londen, zelf vooral toevlucht tot rammelende drumcomputers en bliepende synthesizers. Maar waar hij op zijn debuutep ‘Mavericks’ gewoon nog klonk als een patserige hiphopproducer die niet afwijkt van het doodsaaie kick-snarepatroon, neemt hij met ‘Free For All’ een duik in het onbekende. Flirtend met stiltes en rijke instrumentaaltjes schetst ‘Free For All’ een wereld die zwanger is van de misdaad en de zonde, maar die tegelijk van een onweerstaanbare schoonheid is. Welkom in Baha’s wereld.

 

Kijk maar eens naar Cash Rain, waar de huiveringwekkende melodie, de snoeiharde bas en de spookachtige koren een verhaal lijken te vertellen over dikke, leugenachtige kapitalisten, die het gewone volk beroven van hun geld en vrijheid. Of Aliens, waar we ons letterlijk op een vreemde planeet lijken te bevinden, onderdrukt door een superieur volk van extraterrestrials; of misschien wel artificiële intelligentie.

Gambit lijkt dan weer veel weg te hebben van Pacman, maar dan in real life. Zijn wij misschien pionnen in één of andere videogame, waar ons leven afhangt van een simpele beslissing? De cover doet dat tenminste ook vermoeden. Gelukkig haalt Baha ons even terug naar de werkelijkheid met Thugs -een oerklassiek trap-/rapnummer waarin DJ Nate te gast is - voor we ons verstand verliezen en in de psychiatrie belanden. Toegegeven, Thugs ligt nogal zwaar op de maag (kaliber $uicideboi$) en de lyrics zijn hopeloos verloren (“I’m litty, I’m litty, I’m litty”), maar elke producer moet tegenwoordig op zijn minst een nummer hebben om een moshpit te ontlokken, toch?

Op titeltrack Free For All vermengt Baha één of ander sadistisch slaapliedje met een snoeiharde, Troyboi-achtige sound. Dat nummer is trouwens, samen met Ahl El M8na, het enige nummer waarin we Baha’s oosterse roots kunnen bespeuren. In die laatste lijken die roots zelfs het pronkstuk te zijn, met die Arabische lyrics en Egyptische klanken. Maar even later duikelen we alweer de donkere wereld van het nachtelijke Londen in met Limbo, dat dankzij een zware piano, enkele orgelklanken en een koortje bijzonder duister en beklemmend klinkt.

Maar eruit gaan doet Baha met een streepje licht. Cold Pursuit is veruit het meest kleurrijke en hoopgevende nummer op de plaat. Zeker die zonovergoten gitaarsample, die op de achtergrond kabbelt, geeft ‘Free For All’ een teder einde. Het nummer is als een hand die je aangereikt wordt, terwijl je muurvast zit in een tunnel van mislukking en obscuriteit. De beste en enige kans op een nieuw begin, die je gewoon niet kan weigeren.