Saloli - The Deep End

Kranky

The Deep End

Waar vindt het avantgardistische label Kranky ze toch allemaal, die eigenzinnige artiesten? Mary Suttons ofte Saloli uit Portland werd uitgenodigd om een keer een live optreden te doen voor een speciale sauna-avond. De bezwerende doezelmelodieën van haar analoog synthspel pakten zo goed uit dat ze besloot een debuutplaat samen te stellen met de veelzeggende titel ‘The Deep End’.

Live spel, geen overdubs of nabewerking, de kracht van melodieën en harmonieën, daar gaat het hier om. Negen keer op rij, met titels als Ice World, Nocturne of Reverie. Met veel repetitieve motieven die zacht transformeren en zachte, hoge toetsenthema’s die daarover worden gedrapeerd, geïnspireerd door een minimalist als Erik Satie. Verwacht niet te veel evolutie, ups of downs of echte doorbraken, maar eerder de kracht van melodie, verwerkt in mooie muzikale schilderijen.

‘The Deep End’ is geen fluffy plaat die zomaar aansluit bij een verhaaltje van New Age of saunatoestanden. Deze instrumentale, vrij sobere muziek kan je zo in een bredere, bijna symfonische context plaatsen om een pracht van een filmsoundtrack te maken. Met deze rudimentaire, live ingespeelde synthesizercomposities speelt Saloli sterk in op emotie. Met eerder donkere, lage en lange tonen klinkt een nogal barokke track als Umbrellas vrij dramatisch, hoewel de mooie arpeggio’s die erover neerstrijken toch enige hoop inhouden. Een pointillisme van wandelende noten en korte toetsaccenten maakt Ice World dan weer meer lentefris dan de broertjes of zusjes op deze plaat.

Al bij al primeert een soort van melancholie, een hypnotiserende ingetogenheid waarin je gemakkelijk wordt meegezogen. Alweer die kracht van de juiste melodieën en overgangen. Af en toe waagt Suttons zich even aan enkele dissonanten of van elkaar wegtrekkende notencombinaties om de luisteraar bij de les te houden, maar die worden alweer snel met de mantel der liefde bedekt.

‘The Deep End‘ is een oprechte, mooie plaat die mag eindigen met een dromerige, fonkelende galmmelodie (Lullaby) die langzaam indommelt. Een klein uurtje lang probeert Saloli haar publiek te bezweren. Dat echter met wisselend effect. Denk aan een filmsoundtrack waarbij je de beelden zelf moet verzinnen. Soms leuk, soms wat bizar. Allicht dus ook een plaat die een meerwaarde biedt voor wie ooit het geluk heeft de dame (in de sauna?) te ontmoeten. Maar voor de buitenwereld spijtig genoeg onder het stof zal verdwijnen.

25 maart 2019
Johan Giglot