Salem's Bend - Supercluster

Ripple Music

Supercluster

Salem’s Bend is een rocktrio uit Californië, waar gebronzeerde mannen en vrouwen met wapperende manen in convertibles van stad tot stad cruisen met op de radio, als het van deze drie jonge muzikanten afhangt, dit nieuwe album ‘Supercluster’. 

Het zou zo maar kunnen in een wereld waar alles uit de jaren zeventig terug hip en trendy is. Er zijn een aantal bands die met dat recept de wereld rondtouren. En de drie van Salem’s Bend zien we dat ook ooit nog doen. Dit jaar mochten ze voor het eerst op buitenlandse missie naar Desertfest Londen. En in de nasleep speelden ze enkele shows in de lage landen. Meteen na de terugkeer naar Californië werd dit nieuwe album officieel boven de doopvont gehouden; het eerste voor Ripple Music en, in tegenstelling tot het eerste abum, merk je dat er nu vodoende tijd en werk zijn ingestoken om er een prachtervaring van te maken. 

De zeventigerjaren fuzzy bluesrock werkt ongelooflijk aanstekelijk, in Heavenly Manna bijvoorbeeld valt alles netjes in de plooi en kunnen deze drie topmuzikanten zich volledig uitleven. Toch valt vooral de prestatie van gitarist Bobby Parker op, die ook al op de eerder vermelde optredens wist te verrassen. De jongeman weet met een minimum aan effecten wondermooie klanken uit de gitaar te toveren. Gitaarliefhebbers zullen smullen van het instrumentale Winds Of Ganymede, waarin Bobby zich volledig mag uitleven. 

Thinking Evil is zonder meer het donkerste en langzaamste nummer van het album. Met een knipoog naar het oude Black Sabbath dompelt het trio je onder in een occult, duister nummer, dat lekker opbouwt en in hetzelfde zeventigerjaren doomritme blijft lopen. Ride The Night zou niet misstaan op een Brant Bjork-album, nog één die zichzelf ook maar al te graag laat inspireren door de jaren zeventig en die net als het Salem's Bend-opperhoofd gitaar en zang combineert. Catamount en Show MeThe Witch zijn twee seventiesrockers die geknipt zijn voor de playlist van Californische radiostations,en dan ook  loeihard mogen afgespeeld worden in de eerder vermelde wagens. In het “verborgen” Beltaine Chant bewijst de band dat ze het ook perfect akoestisch kunnen. Geïnspireerd door de aanstekelijke zonnige folkpop van The Mamas & The Papas nemen ze op gepaste manier afscheid. 

Muzikaal staat deze jonge band sterk in de schoenen. Niet alle nummers zijn instantklassiekers; een aantal ervan hebben rijptijd nodig, maar dit blijft hoe dan ook een ontdekking. Niet meteen wat je van Ripple Music zou verwachten en daarom des te meer een verrassing. Maar labelbaas Todd Severin wist eerder al te melden dat hij geen identieke bands op het label wil.

De band heeft plannen om volgend jaar terug naar Europa te komen. Ondertussen genieten wij alvast gewoon van 'Supercluster'.

10 juli 2019
Bert Gysemans