S. Carey - Hundred Acres
Jagjaguwar
Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien. Dat is in een band niet anders. En dus hoeft het niet te verbazen dat S Carey, drummer van Bon Iver, met ‘Hundred Acres’ een sferig pareltje aflevert.
S. is Sean voor de vrienden en hij is zeker geen nieuwkomer. Al tien jaar timmert ie aan de weg door de drumpartijen en de backing vocals te verzorgen bij Bon Iver. Maar al snel begon ie tussen het touren door aan zijn eigen muziek te werken. Wie die beluistert, hoort meteen dat die niet zo gek ver ligt van het geluid van Justin Vernon in zijn beginjaren. Dus eerder de Bon Iver van ‘For Emma’ dan de elektronische bliepjes die in ’22, A Million’ opdoken. Maar geraak maar eens uit die enorme schaduw van je succesvolle, muzikale baas. Wel, stap voor stap begint het S. Carey zeker te lukken. ‘Hundred Acres’ is zijn derde studioalbum en het is zeker zijn beste.
De opener van het album is meteen het meest magische moment. Rose Petals is een prachtige song waarin de harmonieën je naar hogere sferen leiden. Eentje die je maar één keer gehoord moet hebben om de pracht ervan te voelen. Vergelijk het met het debuut van onze eigenste folktrots Isbells. De naam van Gaëtan Vandewoude spookte geregeld door ons hoofd bij het beluisteren van dit kleinood en voor alle duidelijkheid: dat vinden we zeker een goede zaak. Ook More I See is zo’n ontroerend, mooi nummer dat je zoveel kippenvel bezorgt dat je je in een hoenderhok waant. Niemand minder dan popprinses Taylor Swift plaatste de song bij haar persoonlijke favorieten van dit jaar.
We halen er nu twee liedjes uit, maar ‘Hundred Acres’ is vooral één geheel. De songs kabbelen voorbij als een beekje in een of ander fraai natuurreservaat. Dat natuurelement komt echt heel sterk naar voren. Niet toevallig prijkt er op de hoes een beekje dat naast een boom en een tarwevallei stroomt. Onthaasting lijkt wel het weerkerende thema als je naar de muziek luistert. We maken ons ook sterk dat die nog erg vaak gebruikt gaat worden in allerhande films en tv-series.
Het enige negatieve dat je na die zevenendertig minuten kan denken, is dat je precies maar een paar nummers hebt gehoord. Alle songs vloeien quasi naadloos in elkaar over. Dat bewijst enerzijds dat het een erg coherente plaat geworden is waarop geen enkel liedje uit de toon valt, maar het maakt ook dat er weinig songs écht uitspringen. Het lijkt wel alsof je voor lange tijd op een cruiseschip zit: geregeld zie je erg fraaie landschappen passeren, maar naarmate de tocht vordert, raak je ook een klein beetje uitgekeken op al dat moois.
Toch wordt het met ‘Hundred Acres’ dringend tijd dat S. Carey gaat doorbreken bij een breder publiek. Fans van Fleet Foxes, Isbells of de eerste twee platen van Bon Iver zullen dit plaatje zeker liefdevol omarmen. Een zender als Radio 1 zou dat ook moeten doen. Zo kan je alleen maar hopen dat hij zijn eigen naam maakt met deze stemmige, sferige muziek. En dan hopen wij vooral dat hij die dekselse, elektronische vlooien van zijn kompaan Justin Vernon niet snel overkrijgt.