Ryan Wayne - Crow Amongst The Sparrows

Eigen beheer

Is het psychedelische folk, dromerige Americana, singer-songwriter met rafelrandjes of nog iets anders waar musicologen nog geen naam voor hebben? Er is niet echt één vakje waar de muziek van de Canadees Ryan Wayne helemaal in past. Wat wel buiten kijf staat, is dat hij een erg mooie, ontwapenende plaat heeft gemaakt.

‘Crow Amongst The Sparrows’ is dan wel het officiële solodebuut van Ryan Wayne, de man zelf verschijnt natuurlijk niet uit het niets. Hij groeide op in een muzikale familie, en samen met oudere neef Dave McEathron richtte hij in 2007 ook al de groep The Warped 45s op. Hun rootsrock en alt.folk viel vooral aan die kant van de grote plas in de smaak, maar in het zog van onder meer Drive-by Truckers, Deer Tick en Justin Rutledge kon het vijftal zijn kunnen ook tonen aan een groter stuk van de wereld.

Na de split van The Warped 45s zette Ryan Wayne de muzikale aspiraties op een lager pitje. Hij maakte nog wel muziek, maar zonder druk van buitenaf en vooral, zonder dingen af te werken. Tijd zat, moet hij gedacht hebben, tot hij in maart 2022 plots geconfronteerd werd met zijn eindigheid: op korte tijd werd hij twee keer getroffen door een beroerte. Het dwong hem prioriteiten te stellen; al snel werd duidelijk dat behalve gezin en gezondheid ook muziek nog altijd een belangrijk onderdeel was van zijn leven.

Nog tijdens het herstel begon hij oudere liedjes te voltooien of te herwerken. Daarbij kreeg hij de hulp van enkele bevriende muzikanten. Er verschenen een handvol singles die stuk voor stuk warm werden onthaald. En toen het moment daar was om alle losse liedjes samen te kneden tot een album, kon hij zelfs rekenen op de hulp van Malcolm Burn (zie ook: Bob Dylan, Emmylou Harris, Patti Smith en natuurlijk Daniel Lanois). De gerenommeerde producer zou aanvankelijk de plaat alleen maar mixen, maar zette hier en daar toch nog wat puntjes op de i.

Het eerste, waar we voor vielen, was de sfeer. Er hangt een waas van bitterzoete, soms zelfs dromerige nostalgie over de nummers. In wezen zijn dat acht simpele, maar pakkende folk- en Americanasongs, waar laagjes gitaar, piano, keyboard en extra – letterlijk - achtergrondvocalen overheen werden gedrapeerd. Die toevoegingen dienen niet om eventuele zwakke passages (of middelmatige songs) te maskeren, integendeel, ze zetten de sterktes van de liedjes extra in de verf en geven ze zo nog meer zeggingskracht.

Zonder te putten uit een breed scala aan stijlen, heeft elk nummer toch een eigenheid, een eigen stemming en thematiek. Het maakt van de plaat een mooi geheel, dat we na meer dan twintig luisterbeurten nog steeds niet zijn beu gehoord. Dat heeft te maken met de markante zangstem - ongepolijst maar toch toonvast - en met de beeldende, soms ietwat cryptische teksten, die de geheimen mondjesmaat prijsgeven.

Vaak gaan ze over mensen voor wie het bestaan een aaneenschakeling is van veel vallen en weer recht krabbelen, zoals in opener Forty Paces To The Bottom. Soms zijn ze eerder verhalend (Bonafide Drifter) of bespiegelend (Maybe I Am To Blame), soms proberen ze een gevoel of een sfeer weer te geven (Overheard In An All Night Diner). Het mooist vinden we Wherever You Land (een eerbetoon aan wijlen John Prine in de vorm van een fictieve afscheidsbrief), het lieflijk klinkende maar in se eerder wrange Oh My Maria en Crow Amongst The Sparrows.

Een eerste soloplaat, zeker van iemand die al langer actief is, is altijd een soort best of van materiaal dat jaren heeft kunnen rijpen. We zijn dan ook benieuwd of en hoe Ryan Wayne de horde van die "moeilijke tweede" zal nemen. Of ‘Crow Amongst The Sparrows’ een plaat is die "op de lijstjes" moet en zal belanden, daar gaan we ons niet over uitspreken. We hopen in de eerste plaats dat het album zoveel mogelijk mensen mag bereiken en dat die daar op hun beurt evenveel plezier aan zullen beleven als wij de afgelopen weken.