Ry X - Dawn

Norman Records

Wie wat er gebeurt op muzikaal gebied op de voet probeert te volgen zal ons bijtreden in onze stelling dat het een fulltime job is. En de wildgroei aan nevenprojecten is een vloek voor wie vroeger ook al moeite had met het studeren op pakweg de tabel van Mendeljev. Neem nu bijvoorbeeld Ry X, die bracht zogezegd onlangs pas zijn debuut uit met ‘Dawn’, maar maakte eerder al wel platen als Ry Cuming (één plaat in 2010, die hij nu zelf verafschuwt), heeft een groep die The Acid heet en was ook al de helft van het duo Howling.

Wie dit allemaal gevolgd heeft komt wat bekend materiaal tegen op deze ‘Dawn’. De videoclip van Sweat is al ruim anderhalf jaar online te vinden, Howling (2012) was een ep van de gelijknamige groep en was ook al terug te vinden op ‘Sacred Ground’, het debuut van Howling (de groep) uit 2015, ‘Berlin’ was een ondertussen toch ook al weer drie jaar oude ep van Ry X  en ‘Shortline’ was een ep van diezelfde Howling en een nummer dat ook al op de ep ‘Berlin’ stond. Meervoudige recyclage? Min of meer - want de versies verschillen wel van elkaar -  maar rouwig zijn we daar niet om, want in het beste geval bereiken deze nummers nu terecht een breder publiek dan hen tevoren toebedeeld was.

De aanloop naar ‘Dawn’ was dus eerder naar de lange kant en dus wisten we ook al wat we konden verwachten van Ry X. De verrassing is dus weg en we worden niet meer van onze sokken geblazen: voeg de hoge stemmen van Bon Iver en James Vincent McMorrow samen met hier en daar een streepje James Blake en je hebt Ry X en Berlin is voor ons al drie jaar oud. Niets origineels dus, maar wat hij doet, doet hij goed en ‘Dawn’ is een zeer aangename koptelefoonplaat geworden om bij weg te dromen.

Daarbij valt ons vooral op dat Ry X de kunst verstaat van het geduldig opbouwen van een track, stap voor stap, wat vooral live tot mooie resultaten kan leiden. Aan Salt bijvoorbeeld wordt vijfenhalve minuut rustig telkens één element toegevoegd, wat met de ogen dicht je langzaam maar zeker bezweert. Dat lukt een tweede keer met Beacon waarin de drums en strijkers zachtjes aanzwellen en een derde keer in Haste waarin we bijna drie minuten moeten wachten op de eerste beat waarna ze al te snel weer verdwijnen.

Echt straf wordt het als Ry X voluit gaat in de ene of de andere richting. In de aanloop naar deze plaat gaf Curning Only uit. Een straf nummer waarin Ry X wel heel erg langs Bon Iver schurkt, een nummer waarin hij het met niet meer doet als zijn stem, een akoestische gitaar en hier en daar een eenzame pianotoets. Een nummer dat bij ons de dag van de release op eindeloze repeat heeft gestaan. Anderzijds houden we ook van de schemerelektronica van Deliverance en van de meer dan zeven minuten durende afsluiter Lean waarop het zachtjes wegkwijnen is.

Verrassingen heeft Ry X voor ons dus niet écht meer in petto, maar als het goed is maakt dat allemaal niet zo heel veel uit. Op 29 november gaan wij tussen alle andere hipsters met een baard kijken in de Antwerpse Arenbergschouwburg.

Op donderdag 17 augustus kan je het ook live beleven in de Club op Pukkelpop.