Ruinszu - JazzisDead Live

Subsound Records

Ruinszu is de synthese van Zu (Luca T. Mai en Massimo Pupillo) en Ruins Alone (Tatsuya Yoshida). De eerste is een jazzband die al sinds 1997 een mikmak maakt van sludge, punk en noise produceert, de tweede een Japanse avantgarde drummer die het liefst geluidsmuren optrekt. Met ‘JazzisDead’ brengen ze een live plaat, opgenomen op het gelijknamige festival in Torino. Het is meteen ook hun eerste worp samen.

De titel is geen leugen. Ruinszu hanteert misschien een jazzbezetting, de muziek klinkt nog het meest als de Japanse noise van Melt-Banana of een Mike Patton-project. De plaat is een stuiterende, ongecoördineerde kruisraket. Energie komen ze alleszins niet tekort bij Ruinszu, eigen ideeën daarentegen soms wel.

‘Jazzisdead Live’ begeeft zich op het postmoderne-persiflage-John Zorn-terrein. Elk nummer lijkt een concrete invloed op Ruinszu het voetlicht te schenken, al blijft het in het midden of dat bewonderend dan wel schertsend gebeurt. Vexoprakta klinkt als een hommage van/parodie op Kill The Poor van Dead Kennedys' Burning Stone en laat Lightning Bolt de revue passeren. Hyderomastgroningen haalt At the Drive Ins One-Armed Scissor door de mangel en wij menen in Glaciale Artico zelfs Eisbär van Grauzone te ontwaren.

Het is een intellectuele hoogdravendheid die muziek steriel zou kunnen maken. Luca T. Mai en de zijnen vermijden die valkuil door te klinken als een sloopkogel met ADHD. Openers Gravestone en Speedball klinken aanvankelijk als dertien-in-een-dozijn rockriffs, maar wanneer die een freejazzbehandeling krijgen en op elkaar gestapeld worden, klinken ze opeens niet meer zo banaal. Memories Of Zworissdeh begint met een speelse melodie, evolueert naar een vraag-antwoord-spel tussen de muzikanten en een valse falsetto stem pingpongt tussen rare bruggetjes en eindigt in zware sludge. Zo gaat het bijna elk nummer opnieuw. Uitzondering, die de regel bevestigt, is Asmodeo, dat gevoelig en melancholisch opent (om dan toch weer te ontsporen tot sludge). Het lijkt alsof de band wilde zeggen: "Kijk, dit kunnen we ook’"

Loslaten is het codewoord, wil je van deze plaat genieten. Het is onmogelijk je aandacht bij alle ritmewissels, toonaardveranderingen en inventiviteiten van Ruinszu te houden (of je moest een professionele jazzmuzikant zijn), maar wanneer je je laat meedrijven op de chaos, is het een op zijn minst interessante ervaring.

‘Jazzisdead Live’ is niet voor tere zielen. De combinatie van cerebrale freejazz met ondoordringbare muren van sludge doen zowel het hoofd tollen als de maag keren. Het maakt van Ruinzu een uitdagende, maar lonende en vooral zeer jaren -negentig-ervaring.