Ruben Bertrands - After Hours

Bluesapalooza

A traveling bluesman, dat is waar Ruben Bertrands altijd naar op heeft gekeken. Na vele avontuurlijke jaren is hij blij dat hij zichzelf ook zo'n man kan noemen. Het ultieme vrije leven met onbeperkt reizen en ongestoord muziek maken... Welke muzikant droomt er niet van? En Bertrands weet deze droom werkelijkheid te maken.

Na een aantal succesvolle straatoptredens in Noord-Italië besloot Ruben Bertrands zich een cigarboxgitaar aan te schaffen. Hoewel hij al veel succes had met de mondharmonica, bleek dit lastig te combineren met zang. De gitaar was hiervoor de perfecte oplossing. Maar uit zijn cigarbox kwam niet de blues, waarmee hij zich bekend heeft gemaakt. Wat eruit kwam, was pure country.

"Pour yourself a lil’ poison and think about how your mistakes made you a better person", dat is waar countrymuziek naar zijn mening over gaat. Zo gaan de eerste twee songs, All Aboard en Gone, Pt. 1 over een heel speciaal persoon, die de familie helaas in 2017 is ontvallen. Sofie Bertrands wordt hier op een prachtige wijze vereeuwigd. Erg klein en intiem zijn de nummers, waardoor ze meteen op je gevoel inspelen.

Voor Long Distance Call staat er een band klaar. Waar de vorige nummers vrij ingetogen bleven, sta je bij dit nummer onmiddellijk te swingen. Een goede, oppeppende gitaar en een unieke stem om nog maar over de ongelofelijke mondharmonicasolo's te zwijgen. Die brengen het nummer naar een ongekende hoogte.

Brazilian Thongs In The Moonlight staat geheel los van het album. Dit nog geen minuut durend nummer is lastig te begrijpen. Een rustige gitaartokkel en een krakende stem is wat je te horen krijgt. En voor je het weet, is het alweer voorbij. Gelukkig is de single Jack & Jill wel het beschrijven waard. Deze ijzersterke song rolt als een oude stroomtrein dwars door je gedachten. Het is een liefdesverhaal verteld, waarin we onszelf allemaal terug zouden willen zien.

Even wordt er tijd gemaakt voor een korte cover van You Are My Sunshine, waarvan het origineel van Jimmie Davis is opgenomen in 1939. Hoewel dit nummer al vele verschillende uitvoeringen kent, maakt Ruben het zich toch geheel eigen. De mondharmonicakunsten worden nog een laatste keer getoond tijdens Gone, Pt.2. Dit authentieke countryliedje heeft een hoog meezinggehalte en is ideaal om lekker mee te bewegen door de kamer. Als een flinke noordenwind vliegt dit album voorbij. En om dit te compenseren zit er na afsluiter The Road nog een extra verassing.