Rrrags - High Protein
Lay Bare Recordings
Het zou het begin van een mop kunnen zijn: er waren eens een Belg, een Nederlander en… Gelukkig is de muziek beter dan onze aanzet tot moppen. Laat ons het daar voorlopig maar op houden. In ieder geval aan r'en geen gebrek in de bandnaam Rrrags. Hoe kan het ook anders als de muzikanten Rob, Ron en Rob heten. Het tweede album 'High Protein' is een aangename verrassing binnen de zogenaamde retro-rock.
De drie r'en in kwestie hebben in het verleden al bij andere bands de sporen verdiend. Rob Martin zat jaren achter de drumkit bij Bliksem. Ron Van Herpen kennen we vooral van Astrosoniq en Devil’s Blood, maar meer recent ook van Zoon. En Rob Zim is bassist bij The Lords Of Altamont. Geen broekjes dus deze drie. En toch slaan ze met Rrrags een heel andere muzikale weg in: die van de soulvolle, heavy rock uit de jaren zeventig.
Met opener The Fridge gooien de drie meteen de troeven op tafel: zanger-drummer Martin heeft een warme stem die gemaakt lijkt voor dit genre en Ron Van Herpen speelt de sterren van de hemel, eerst met een geweldig riff en later met een fantastische solo. Rob Zim zorgt op zijn beurt dat de boel samenblijft. Ze hebben alle drie de ervaring mee. En het is het geheel dat het zo mooi maakt. Het klinkt allemaal zo vlot en nergens geforceerd. In Sad Sanity horen we echo's van de rock-’n-roll uit de jaren zeventig, de grote grandeur van bands als Grand Funk Railroad (ook een trio trouwens).
In het acht minuten durende epos Dark Is The Day mag gitarist Van Herpen zich helemaal uitleven. Met dit nummer laat de band ook zien niet zo maar voor het label jarenzeventigrock te gaan, maar ook dreigend uit de hoek te kunnen komen. En dat siert dit drietal. Demons Dancing is het meest toegankelijke nummer en terecht de eerste single. Zwevend in een licht bluesy sfeer en lekker catchy tikt hij net onder de drie minuten af.
In Hellfire mag Rrrags nog eens mooi uitpakken met een pompende baslijn. Dit is zo'n nummer waarin alles perfect klopt. Afsluiter Window is dan weer uit ander hout gesneden: een rustig intermezzo met als hoofdrolspelers de stem van Rob, de gitaar van Ron, en de rollende zee (of ligt dat aan ons met de vakantie voor de deur?)
Met dit 'High Protein' weten de drie serieus indruk te maken. Dit is gewoon een gezonde mix van oude en nieuwe rock. Dit album past mooi tussen de laatste Brant Bjork, het debuut van het Noorse Kryptograf en ‘Supercluster’ van Salem’s Bend om zo de ideale zomerrock-afspeellijst te vormen, goed voor lange autoritten of bij een frisse pint op een terras. Of deze plaat nu in de lijst van beste Belgische releases, dan wel in die van beste Nederlandse thuishoort, daar liggen we niet van wakker. We zetten hem gewoon in beide lijsten.