Röyksopp - Profound Mysteries

Dog Triumph

We zijn toch niet de enigen die dit Noorse duo een beetje vergeten was? Misschien kwamen we hoop en al enig hitje Eple nog eens op de radio tegen. Logisch ook. De twee heren, die de projectnaam haalden van een hallucinogene paddenstoelsporenwolk, hebben zo’n acht jaar niet meer van zich laten horen, een obscuur singletje niet te na gesproken. Wat een leuk idee om dan met een plaat op de proppen te komen met als titel ‘Profound Mysteries’.

Enige humor is Svein Berge en Torbjørn Brundtland nooit echt vreemd geweest. Enig mysterie ook niet. Want voorafgaand aan deze release, kreeg je al een campagne waarin je op een gloednieuwe website de letter “R” moest typen om flarden van dit langverwachte project onthuld te krijgen. Bij elk van de tien tracks op deze langspeler (waarvan de laatste ook Press R heet), hoort dan ook een geanimeerde videoclip van Jonathan Zawada. Laten we in dit geval dus gerust spreken van een “multimediaproject”. En nog meer: de plaat ligt nog niet goed en wel in de rekken of het gonst al van de geruchten rond een 'Profound Mysteries II'.

Verder kreeg je als fan ook al het slepende, Moroderhousenummer Impossible te grabbel met als gastzangeres niemand minder dan de flamboyante Alison Goldfrapp. Het geeft een beetje aan waar Röyksopp anno 2022 voor wil staan: blits, melodieus, licht psychedelisch, enigszins dansbaar, sensueel. En aan de top van de producersladder. Want dit album klinkt rijk en overtuigend van A tot Z. Van de powerdance song This Time, This Place… (met de Syrische Beki Mari hoog zwevend aan de micro met Regi-alike bewoordingen als: “We move, we fly, we live, we die”) tot elektronische luister- en belevingstracks als het wondermooie en warme, filmische If You Want Me met liefdeselfje Susanne Sundfør.

Je hebt het al door: ook nu weer heeft het duo op zo goed als elke track een andere gast uitgenodigd, wat ‘Profound Mysteries’ veel afwisseling geeft. In tegenstelling tot vroegere tijden leidt dat niet tot een jukebox van diverse elektropopsongs. Er is wel degelijk een zekere verhevenheid en zweverigheid als constante. En een lijn die begint met neoklassieke ambient, overgaat in dreampop en piekt in zweverige disco deephouse om erna terug gas terug te nemen. Er zit duidelijk een mooie evolutie in dit album, wat het een heerlijkheid maakt om te beluisteren. Daarbij krijg je een compleet ongedwongen sfeer. Alsof Röyksopp zich meer vrijgevochten heeft van de verplichting tot het maken van dancehits en moneymakers (waar ze trouwens nooit helemaal in slaagden).

Er is duidelijk lang gesleuteld aan deze ‘Profound Mysteries’ en dat loont. Dit is een kanjer van een multimediaproject dat gegarandeerd lange tijd kijk- en luisterplezier verschaft en je zelfs best in één ruk beleeft. Misschien doet Röyksopp hier zelfs een gooi naar één van de elektronicaplaten van het jaar! In elk geval gaan wij de heren nu nooit meer vergeten. Laat maar komen, dat tweede deel.